COVID-19: Η Αλλαγή

Σκέψεις για τον Κωροναϊό

Σκεφτόμουν χθες... Ότι «θέλω να συνεχίσει να υπάρχει covid-19» δεν μπορώ να το πω, το γιατί όμως πάντα χρειαζόμαστε έναν ιό (ή ό,τι άλλο) για να γίνουμε πιο ανθρώπινοι θα το έχω πάντα απορία... Και μετά έρχονται οι εξής σκέψεις: γινόμαστε όντως πιο ανθρώπινοι; Θα γίνουμε; Θα βοηθήσει όντως να αλλάξουμε κάτι στον κόσμο που ξέραμε; Αλλάζει όντως κάτι στον κόσμο όπως τον ξέραμε; Ή θα γυρίσουμε απλώς στην παλιά κόντρα-στη-φύση-μας κανονικότητα, προσκυνώντας το χρήμα είτε πατώντας επί πτωμάτων για να αποκτήσουμε κι άλλο είτε πέφτοντας σε κατάθλιψη επειδή δεν μας φτάνει;

Και τελικά τί χρειάζεται αυτός ο κόσμος για να ξεκινήσει από την αρχή και να στηρίζει όντως των άνθρωπο; Να πέσει το κόστος στα πάντα; Να μην γυρνάνε όλα γύρω από το χρήμα πια; Να μην αναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα που δεν θελουμε για να προμηθευόμαστε...το φαγητό μας!; Να περνάμε περισσότερο χρόνο με ηρεμία, με τον εαυτό μας και ποιοτικότερο χρόνο με τα παιδιά μας; Να μην καταστρέφουμε το περιβάλλον αφού είναι το σπίτι που μας φιλοξενεί; Τί χρειάζεται; Και αν η απάντηση είναι μια πανδημία, τότε γιατί να μην είναι αυτά τα θετικά της; Και γιατί δεν τα κάνουμε πράξη;

Αν ο κόσμος δεν έχει δουλειά ή χρήματα λόγω πανδημίας, ρίξτε το κόστος στα πάντα. Όχι να το ανεβάζετε για να κερδίζετε περισσότερο οι λίγοι και να δικαιούνται υπηρεσίες «οι εκλεκτοί» (όπως στην Ελλάδα μετά την κρίση). Φοβούνται λέει την κατάρρευση της οικονομίας... ποια κατάρρευση; Το να μην έχει ο κόσμος χρήματα για να ρίχνονται πίσω στην οικονομία δεν είναι κατάρρευση, ενώ το να μειωθούν όλα για να κυκλοφορεί σε περισσότερους είναι; Για να γίνει πιο κατανοητό: αυτό που λέμε ότι φοβόμαστε είναι ότι θα χάσουμε τα 3.000 γιατί θα χρειαζόμαστε 1.000 για να ζήσουμε (τυχαίοι αριθμοί).

Αν κάποιος χρειάζεται χρόνο στο σπίτι ή με τα παιδιά του τότε θα τον έχει. Κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει κανέναν να κάνει κάτι που δεν θέλει, δεν του ταιριάζει και δεν του αξίζει. Ο κάθε άνθρωπος έχει αξία, όχι υπολογίσιμη με χρήμα ή προσόντα. Η εργασία και οι συνθήκες θα πρέπει να αλλάξουν εκ θεμελίων.

Το περιβάλλον θα πρέπει να σταματήσει να υποφέρει από τον άνθρωπο που απομυζεί τα πάντα στο βωμό του χρήματος. Παραπάνω σχόλια σε αυτό δεν χρειάζονται.

Ουτοπικό; Ίσως, γιατί θέλει προσπάθεια από όλους, πολλή οργάνωση και λεπτό χειρισμό, και δυστυχώς δε φημιζόμαστε ούτε για τους ηγέτες μας ούτε για τη συλλογική μας δράση, μάλλον μάθαμε πώς να βγάζουμε τα μάτια ο ένας του άλλου (μαντέψτε! Πάλι για λεφτά!). Πρέπει να αλλάξουμε όμως γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να ζούμε σε αυτόν τον κόσμο ΓΙΑ ΜΑΣ, όχι μόνο καταστρέφοντας τον πλανήτη όπου μένουμε και παίρνοντας ό,τι έχει να μας δώσει, αλλά δημιουργώντας καλύτερες συνθήκες.

Αριστερό; Καθόλου. Σήμερα μιλάμε για την ζωή μας και πώς θα την βελτιώσουμε. Αν μετράς τα πάντα με δεξιά και αριστερά, να επιστρέψεις στην εποχή που ανήκαν και που μάλλον ανήκεις κι εσύ. Το πολιτικό σκηνικό και οι κανόνες στην ηγεσία πρέπει επίσης να αλλάξουν ριζικά και να αποτινάξουμε από πάνω μας τη μαυρίλα του παρελθόντος.

Η σωστή ερώτηση λοιπόν είναι: μπορούμε όντως να αλλάξει κάτι στον κόσμο που ξέραμε;