Ο έρωτας υποτίθεται πως είναι κάτι κατά
το οποίο θέλεις να δώσεις μόνο και να μην πάρεις τίποτα. Υπάρχει όμως και η
τραγική κατάσταση: να μη θέλει ο άλλος να το πάρει αυτό που του δίνεις. Εκεί
είναι πλέον οι μεγάλες συγκρούσεις.
Αλλά πάντα πρέπει να αγαπάμε με τον
τρόπο μας. Υπάρχει μία ψυχή η οποία σου καθορίζει τι θα κάνεις. Μία κατασκευή,
ένας χαρακτήρας, ένα άθροισμα αδυναμιών -όχι άθροισμα δυνάμεων- που σου λέει
πώς θα αγαπήσεις. Βέβαια αυτό προϋποθέτει ότι σου έχει δώσει η φύση μία μεγάλη
γενναιότητα. Γιατί, για να μπορείς να αγαπάς όπως θέλεις και να μπορείς να το δείχνεις
στον άλλον αυτό το "όπως θέλεις", να γίνεσαι και ολίγον ρεζίλι, να
εκτίθεσαι και να σκέφτεται ο άλλος "μα τι κάνει αυτός ο άνθρωπος...πώς
εκδηλώνεται έτσι... γιατί υπερπαρέχεται;", σημαίνει ότι αυτή η γενναιότητα
υπάρχει.
Και όχι απλώς υπάρχει, αλλά όσο δίνεις
ξαναγεμίζει. Διότι ο άνθρωπος τι να τον κάνει κατάμονος τον εαυτό του όλο;
Πρέπει να δώσει! Δεν ζούμε μόνοι μας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε! Και δεν είναι
ότι αγαπάμε με τον τρόπο μας διότι εμπιστευόμαστε τον άλλον. Εμπιστευόμαστε τον
εαυτό μας. Μόνο ένας γεμάτος γενναιότητα άνθρωπος μπορεί να είναι γενναιόδωρος.
Και τελικά θα έχει επειδή θα διεκδικεί.
Θα διεκδικεί επειδή θα θέλει, δεν θα θέλει μόνο όταν μπορεί να διεκδικεί. Θα
θέλει επειδή μπορεί να δίνει -ΚΑΙ όταν μπορεί να δίνει, όχι μόνο όταν θέλει να
καλύψει όσα θέλει να πάρει. Και θα δίνει επειδή θα έχει (φύση) τη γενναιότητα
ν' αγαπήσει. Οπότε ξανά ξεκινά ο ίδιος κύκλος με την διεκδίκηση....
Προϋπόθεση του έρωτα είναι η διεκδίκηση
και προϋπόθεση της διεκδίκησης είναι αυτή η γενναιότητα. Έτσι συμβαίνει. Οι
ασφάλειες δε χωράνε στον έρωτα. Ο έρωτας είναι για τους γενναίους! Όχι για όσους
δεν φοβούνται. Αλλά γι' αυτούς που τολμούν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου