Όσα συνειδητοποιώ στα 29

 

Φόβος, ησυχία και... μουσική!

Ποτέ δε φανταζόμουν πως η ησυχία θα ήταν στις αγαπημένες μου λέξεις... Και αυτό το λέω λόγω της κατάστασης που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, που έχω λατρέψει την καραντίνα στο σπίτι και τις νέες συνήθειες. Έκανα μάλιστα την εξής συνειδητοποίηση: ποτέ στη ζωή μου δεν έχω υπάρξει πιο ήρεμη!

Περίεργο όμως αν σκεφτείς πως εγώ πέθαινα για μουσική. Έπαιζα αρμόνιο. Αναγνώριζα τις νότες μία-μία... Γνωστές μελωδίες "έβγαιναν" μόνο ακούγοντας τι παίζω, με λίγη προσπάθεια να το βρω, χωρίς πεντάγραμμο, χωρίς οδηγία... Κι ήμουν παιδί. Ο δάσκαλός μου είχε ενθουσιαστεί.

Ήθελα φασαρία. Ακόμη θέλω, νομίζω! Αλλά ποιο το νόημα να εκφράζεσαι αν οι άνθρωποι γύρω σου δεν μπορούν να νιώσουν, δεν έχουν πρόθεση να έρθουν κοντά σου; Δεν μπορούν! Και πόσο να κατανοήσεις το ότι προσπαθούν (γιατί προσπαθούν, έστω με τον τρόπο τους)... Αυτό σκεφτόμουν. Ό,τι εγώ έχω κάτι που εκείνοι δεν το θέλουν. Οπότε κλεινόμουν περισσότερο...

Οφείλεις στον εαυτό σου να αναγνωρίσεις αλλά και να απαιτείς εκείνους που ακούν. Που έμαθαν να αναγνωρίζουν νότες και να συνθέτουν μελωδίες... Που νιώθουν. Που μπορούν και είναι διαθέσιμοι για ό,τι εσύ δημιουργείς. Όσο κι αν λυπάσαι για όσους δεν μπορούν, δε φταίνε κι αυτοί... Αλλά για πόσους ακόμη θα είσαι "καλό παιδί" και γιατί; Θα βρεθούν αυτοί που θα καταλάβουν και, μάλιστα, μπορώ να σου πω ότι για να έρθουν στη ζωή σου θα πρέπει εσύ να δημιουργήσεις χώρο γι' αυτούς, ξεκινώντας με το να απομακρύνεις όσα δε σου αξίζουν...

Η άρνηση του φόβου είναι μεγάλος εχθρός, αλλά ακόμη μεγαλύτερος είναι το ό,τι δεν κάνεις ποτέ κάτι για σένα και τους φόβους σου. Δεν μαθαίνεις, δεν είσαι διαθέσιμος να κερδίσεις από τη ζωή, ή δε χρησιμοποιείς τη γνώση που κερδίζεις με την εμπειρία. Ο φόβος είναι και αυτός ένα συναίσθημα άρα παρεξηγημένος και περιθωριοποιημένος όπως τα συναισθήματα γενικά από τον σύγχρονο άνθρωπο, δυστυχώς. Κάπως έτσι βρίσκει και την ευκαιρία να σε εξουσιάσει και να διαστρεβλώνει ό,τι καλό έχεις μέσα σου.

Είναι απόλυτα φυσικό να φοβάσαι και να το εκφράζεις. Μη σου πω, μάλιστα, μόνο αν τον εκφράζεις γίνεται ανίσχυρος ο φόβος, τον ξορκίζεις κάπως. Και αντίστοιχα, όλοι αυτοί που προσπαθούν να σε φοβίσουν δεν είναι παρά φοβισμένοι, που, για να μην αντιμετωπίσουν το φόβο τους, μεταμφιέζονται σε λύκους που απειλούν. Η λύση είναι να δώσουμε στο φόβο το χώρο που του χρειάζεται και να ακούσουμε τί θέλει να μας πει.

Φασαρία λοιπόν και μουσική! Όταν συνειδητοποιήσεις πως οι άνθρωποι έχουν αυτή τη συμπεριφορά επειδή ελέγχονται από το φόβο τους, δεν μπορείς να συνεχίζεις να κρατάς κακία. Και όταν μάθεις να βλέπεις πίσω από το φόβο του "δεν θα μας αγαπήσουν", τόσο το δικό σου αλλά και των άλλων, όταν δεις τί έχεις και τί αξίζεις που τόσο καιρό ίσως δεν έβλεπες επειδή ο φόβος είχε γίνει προτεραιότητα, θα δεις πως το μόνο που μένει είναι η διάθεση για δημιουργία και σύνθεση μουσικής... Τότε θα καταλάβεις πως ήρθε η ώρα για τα μεγάλα πράγματα που ονειρευόσουν!