Ο Δρόμος για τη Δυστοπία

Κατάρρευση του Πολιτισμού και

Περιθωριοποίηση της Επιστήμης

Είμαστε εν μέσω δημιουργίας μίας δυστοπίας κατά την οποία η επιστήμη δεν γίνεται να ξεπερνά τις κυβερνητικές επιτάξεις (θα μπορούσε και τις θρησκευτικές, αν σκεφτούμε πχ χώρες που το κοράνι είναι πάνω από την επιστήμη) και δεν θα είναι στην υπηρεσία της κοινωνίας, και αυτό το θεωρούμε οκ και το προσπερνάμε, αντί να συνειδητοποιήσουμε πως πρόκειται για κατάρρευση ενός πολιτιστικού ρεύματος, γεγονός το οποίο όχι μόνο δεν θα καταφέρει να καθησυχάσει όλους τους φόβους της ανθρώπινης ύπαρξης, -όπως επιβίωση, κοινωνικότητα κτλ., λόγους για τους οποίους δημιουργήσαμε τις επιστήμες!- αλλά που ουσιαστικά σημαίνει την κατάρρευση του πολιτισμού.

Όποιος δεν αναγνωρίζει, σιωπά, δεν μιλά και δεν παθιάζεται για να προφυλάξει την επιστήμη του, δεν μπορεί να καλείται επιστήμονας.

Επιστήμονας δεν είναι μόνο όποιος είναι ειδικευμένος σε κάτι και γνωρίζει κάτι καλά, είναι και αυτός που χρησιμοποιεί αυτή τη γνώση για το καλό της ανθρωπότητας. Που την υπηρετεί αλλά και τη διαφυλάσσει. Όχι αυτός που φοβάται, που κοροϊδεύει και προσπαθεί να "σωφρονίσει" όσους δεν φοβούνται και μιλούν άρα καταλήγει να φοβίζει. Η γνώση δεν πρέπει να θεωρείται ποτέ αδυναμία.

Είναι χρέος του καθενός μας λοιπόν.

Δεν μπορεί να διακυβεύονται επιστημοσύνες και επιστημονικές θεωρήσεις στο βωμό της πολιτικής. Δεν γίνεται καν να τα βάζουμε αυτά τα δύο σε ρινγκ για μάχη, πόσο μάλλον να μιλάμε για ήττα της επιστήμης. Είναι αδιανόητο.

Αλλά ποιος, σε περιόδους κρίσης, ακούει τους διανοούμενους;

Σε έναν κόσμο που φοβόμαστε πλέον τόσα πολλά, πώς να καταλάβουμε τί χρειαζόμαστε; Πώς να αναγνωρίσουμε ότι αυτός ο φόβος δεν ωφελεί την ανθρωπότητα, ενώ ίσως χρησιμοποιείται όχι για το κοινό καλό;

Γιατί για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας θα πρέπει να επιμείνουμε στη γνώση και όχι σε "μεσαιωνισμούς".

Σε έναν τέτοιο κόσμο, όπου δυναστεύει ο φόβος, ποιος θα αναζητήσει τη διανόηση, θα διαβάσει, θα ακούσει, θα καταλάβει;

Ο φόβος εγείρει ζητήματα ψυχικής φύσεως στην καθημερινότητα του ανθρώπου και επηρεάζει την αντίληψη, την κρίση και τις αποφάσεις του. Δεν είναι τυχαίο που παραλύουν τα πάντα και μάλιστα το θεωρούμε λογικό, χωρίς όμως να υπάρχει πραγματικός κίνδυνος άμεσα. Θα πρέπει να αναζητήσουμε την ευθύνη στον ακραίο ρόλο που παίζει στη ζωή μας για πάρα πολλά χρόνια το άγχος, και κατ' επέκταση σε όποιον θύτη (εάν υπάρχει) χρησιμοποίησε λάθος τις γνώσεις του (επιστήμη) χωρίς να ωφελήσει, ή ακόμη και για να βλάψει, την ανθρωπότητα.

Ίσως έτσι καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι θα πρέπει να υπάρχει (τελικά και επιτέλους!) σύνδεση της επιστήμης με την κοινωνία, και μάλιστα προς όφελος της δεύτερης, και όχι οι διανοούμενοι να ανεβαίνουν σε ένα βάθρο απομακρυσμένοι με τους υπόλοιπους να κοροϊδεύουν την διανόηση εν γένει χωρίς να καταλαβαίνουν, ωστόσο, ότι απομακρύνονται με αυτό τον τρόπο από την ίδια τη ζωή (τους).

Αυτά τα (πολύ) λίγα σπό την πλευρά της δικής μου επιστήμης, γιατί ευτυχώς ευλογήθηκα να υπηρετώ μία από της σημαντικότερες και τεράστιες, η γνώση για την οποία δεν τελειώνει ποτέ...

Κείμενο μου, όπως δημοσιεύθυκε στην επαγγελματική μου ιστοσελίδα στο Facebook: The Psy Angles by Christina Georgalli