Η ζωή στη Βρετανία - My success story

Ελληνίδα στη Βρετανία - Η δική μου Ιστορία

Δεκέμβριος 2017

Πλησιάζουν οι μέρες για την αλλαγή του χρόνου. Είναι ο δεύτερος χρόνος που θα με βρει σε μία άλλη χώρα, σε ένα άλλο σπίτι. Έχοντας περάσει πάνω από ένα χρόνο ως μετανάστης, νομίζω ήρθε η ώρα να μιλήσω για τη ζωή εδώ και για πολλά άλλα που κατά καιρούς έχω ακούσει, μύθους και αλήθειες, ειδικά από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν και ψάχνουν μία δικαιολογία για την αρνητική στάση τους και γιατί, δυστυχώς, το μόνο που μας έμαθαν είναι τί δεν μπορούμε να κάνουμε και μόνο να κατηγορούμε.

Πολλοί δε γνωρίζουν τους λόγους που έφυγα και η αλήθεια είναι ότι ήταν απόφαση στιγμής. Πολλοί, εξάλλου, έλεγαν ότι δεν μπορώ να στεριώσω κάπου και γι' αυτό τα παράτησα, πως βαριέμαι να δουλέψω, πως όπου κι αν πάω τα ίδια θα κάνω, θα αποτύχω και άλλα πολλά. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι (για να μην πω Έλληνες και γενικεύσω, γιατί δεν είναι όλοι το ίδιο, ευτυχώς υπήρξαν άνθρωποι που με στήριξαν) που, από την παιδική ηλικία ακόμη, βομβαρδίζουν με τις απόψεις τους και γαλουχούν παιδιά τα οποία τους έχουν ανάγκη, διαιωνίζοντας την ανασφάλεια και τη χαμηλή αυτοεποίθηση που οι ίδιοι έχουν. Ασυνείδητα βέβαια, αλλά δεν παύουν να κατηγορούν ως τεμπέληδες τα παιδιά που οι ίδιοι έχουν ευνουχήσει. Έχουν ειπωθεί πολλά για την ελληνική οικογένεια, αλλά τώρα δεν είχα σκοπό να μιλήσω γι' αυτό ούτε να κατηγορήσω, εξάλλου τη λύση εγώ θα τη βρω, την βρήκα, όπως όλοι μας, γιατί η ουσία είναι ότι είμαστε ενήλικες και μπορούμε να αλλάξουμε πολλά εμπιστευόμενοι τις δυνάμεις μας, και αυτό ήταν ένα από τα οποία θέλω να εξηγήσω με αυτό μου το κείμενο. 

Ήταν μία απόφαση στιγμής λοιπόν. Είχα τη δική μου δουλειά ως ελεύθερος επαγγελματίας (πλούσια δηλαδή για το ελληνικό κράτος), δεν είχα όμως......

μέρος 2ο:

αξιοπρέπεια, ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα εγώ. Η έναρξη της καλοκαιρινής σεζόν με βρήκε να έχω κάνει αίτηση σε ένα 5άστερο ξενοδοχείο για να δουλέψω 8ωρο κάθε μέρα χωρίς ρεπό για 25 ευρώ (και με έκαναν να πιστεύω ότι έπρεπε να λέω και ευχαριστώ γιατί υπήρχαν και χειρότερα), συν τις συνεδρίες που είχα το απόγευμα στο γραφείο. Και για να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, όλοι αυτοί που διαβάζοντας θα πουν ότι "ήμουν μια χαρά" και "άφησα τη χώρα μου" και "εκεί όμως έκανα τη δουλειά μου", εκτός από το ότι κάνουν μπούλινγκ προς το πρόσωπό μου θεωρώντας με κατώτερη και ότι μου άξιζε αυτό, ή ακόμη συγκρίνοντας τον εαυτό τους και βγάζοντας κακία γιατί εγώ διεκδίκησα κάτι καλύτερο (προνόμιό μας κι αυτό ως κοινωνία), το χειρότερο (γι' αυτούς) που με θλίβει γιατί ειλικρινά όσοι φύγαμε αναπτύξαμε άλλες ικανότητες αλληλεγγύης, είναι ότι είναι άξιοι της μοίρας τους. Όμως όχι, αγαπητοί μου, το ότι υπάρχουν και χειρότερα δεν με έκανε να νιώθω ευτυχισμένη και ειδικά σε ένα περιβάλλον που δεν έβρισκα αναγνώριση και στήριξη από ανθρώπους που είχαμε κοινά βιώματα και θα έπρεπε να είμαστε τουλάχιστον ενωμένοι. Με έκανε όμως να διεκδικήσω την ευτυχία μου με όσα όπλα διαθέτω, με έκανε να μάθω τις δυνατότητες, τα ταλέντα μου, να δοκιμάσω τα όρια μου, και αυτό ναι, το χρωστάω στην Ελλάδα μου, σε αυτή την Ελλάδα που είχα εγώ στο μυαλό μου από παιδί, έστω, γιατί και έξυπνη είμαι και ικανή και πετυχημένη. 

Αρχικά είχα αποφασίσει ότι θα κρατήσω το σπίτι, αφού η μαμά μου έφυγε πρώτη για Αγγλία και θα ακολουθούσε και ο πατέρας μου. Θα είχα το γραφείο και στο μεταξύ δούλευα και σε ένα σούπερ μάρκετ 4ωρο για 15 ευρώ. Προσπαθούσα δηλαδή με ψίχουλα να καλύψω το τίποτα και φυσικά ούτε συζήτηση για μέλλον. Μέχρι που ένα ωραίο πρωί, 16 Αυγούστου μετά την αργία, μας έκοψαν το ρεύμα στο σπίτι. Τι να πρωτοθυμηθώ... Την κατάντια να ψάχνουμε από φίλους γενήτρια και να προσπαθούμε να μην το πούμε κιόλας; Από τη στιγμή που ξοδεύαμε 10 ευρώ κάθε μέρα μόνο για πετρέλαιο (το πώς τα βρίσκαμε άλλο θέμα) για να έχουμε ρεύμα περίπου τέσσερις ώρες για ένα μπάνιο και για να φορτίσουμε το κινητό, πώς μπορούσαμε να φάμε και να πληρώσουμε 1000+ που μας ζητούσε η ΔΕΗ για επανασύνδεση; Αν είχα τέτοια εισοδήματα ημερησίως δε θα έφτανα στο σημείο να μου κόψουν το ρεύμα! Και όλα αυτά γιατί ήμασταν ελεύθεροι επαγγελματίες.

Δεν αναφέρω όλα αυτά τα παραδείγματα για να ζητήσω τη λύπηση κανενός ούτε να αποδείξω ότι έχω δίκιο, το καλύτερο έκανα, ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ. Είχα ανθρώπους να με κατηγορούν ότι δεν κάνω τίποτα για μένα, για το μέλλον μου, ότι είμαι αποτυχημένη, ότι δε δουλεύω, ότι δεν σκύβω το κεφάλι να προσπαθώ, να με συγκρίνουν με άλλους και ταυτόχρονα να μου λένε ότι κοιτάω τον εαυτούλη μου που φεύγω (ορισμός της παράνοιας). Τα γράφω όμως για να εξηγήσω ότι δεν είχαμε τίποτα, ούτε λεφτά, αυτό όμως δεν με εμπόδισε να ξεκινήσω μία αρχή εδώ. Έφυγα με 5 ευρώ στο πορτοφόλι μου. Είχα την οικογένειά μου βέβαια, αλλά κι αυτό είναι δικαιολογία για κάποιους που ενώ έχουν εμένα για παράδειγμα και θα μπορούσαν να έρθουν χωρίς τίποτα, δεν το κάνουν. Τα γράφω γιατί ίσως κάποιος να βρει τη δύναμη να πράξει αυτό που φοβάται. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται, το λέω με όση ειλικρίνεια διαθέτω. 

Όταν αποφάσισα πως θα έρθω, ήξερα ότι δε θα έκανα τη δουλειά μου, τουλάχιστον όχι σύντομα. Ως λογοθεραπεύτρια οι απαιτήσεις είναι υψηλές λόγω γλώσσας, δεν είναι όμως ακατόρθωτο. Αν μείνω στο ότι δεν μπορεί να συμβεί, δε θα το κάνω ποτέ. Και ίσως να μην το κάνω ποτέ, δεν είναι όμως αυτό που έχει σημασία, γιατί πλέον βλέπω τόσες ευκαιρίες να ανοίγονται μπροστά μου και έχω στόχο να κάνω πραγματικά ό,τι μου αρέσει. Ντρεπόμουν που ήμουν σερβιτόρα, δεν συνειδητοποίησα όμως ποτέ, παρά μόνο τώρα πρόσφατα, ότι ήρθα και μπήκα σε ένα ξενοδοχείο με ελάχιστα αγγλικά, ότι είχα άγχος κάθε μέρα αν θα τα καταφέρω και αν θα χτυπήσει το τηλέφωνο και γίνω ρεζίλι που δεν θα καταλάβω τι θα μου πουν, όμως τα κατάφερα. Ντρεπόμουν αλλά όχι όσο στην Ελλάδα όταν ζητούσα από τους γονείς μου να μου δώσουν χρήματα για να βγω για ένα καφέ. Όταν στα 25, ούτε εγώ αλλά ούτε οι φίλες μου μπορούσαμε να κάνουμε έστω και ένα πράγμα από αυτά που ονειρευόμασταν. Ερχόμενη στην Αγγλία, δούλευα για μία γνωστή εταιρία για το βασικό μισθό που είναι όμως ικανοποιητικός και ταυτόχρονα με βοήθησε να γίνω πιο ανεξάρτητη, να κάνω πράγματα που θέλω, που στην Ελλάδα δε θα έκανα ποτέ και θα με κατηγορούσαν κι από πάνω.

μέρος 3ο:

Δεν λέω ότι είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι, δεν είναι όμως τόσο δύσκολο. Και κακά τα ψέματα, παντού πρέπει να κοπιάσεις. Αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα, ότι ως Έλληνες είχαμε βλέψεις να βοελυτούμε, κανείς δε θέλει να εργαστεί, να κοπιάσει, ή τελος πάντων, οι περισσότεροι αυτό ήθελαν. Αν δεν έχετε σκοπό να κοπιάσετε για να φτάσετε ψηλά, όχι, μην έρθετε στην Αγγλία. Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω ότι δεν θα επιτύχετε ούτε στην Ελλάδα! Είτε κάνετε τη δουλειά που σπουδάσατε είτε όχι, είτε βγάζετε λεφτά είτε όχι, όταν δεν έχεις όραμα για κάτι παραπάνω και έχεις μάθει να σου αρκούν τα ψίχουλα και να δέχεσαι αυτά για τον εαυτό σου, δεν πετυχαίνεις ποτέ. Και δεν σας κατηγορώ καθόλου, ξέρω πολλά για να πέσω τόσο χαμηλά. Θέλω να πω ότι ήταν επιλογή μου να κάνω πίσω βήματα με τη ζωή μου, όμως για να έχω ένα μέλλον, που στην Ελλάδα ήταν όχι απλώς αβέβαιο, αλλά ανύπαρκτο. 

Στους 10 πρώτους μήνες εργασίες μου στην Αγγλία κατάφερα να πάω 18 μέρες διακοπές στην Ελλάδα το καλοκαίρι (Ζάκυνθο, Αθήνα, Κω, Ψέριμο, Ρόδο), 7 μέρες στην Ιταλία την οποία αγαπούσα πάντα, όνειρο χρόνων, και ένα 2ήμερο στο Λονδίνο δωρεάν από την εταιρία όπου εργαζόμουν. Οι 22 μέρες πληρωμένες! Κατάφερα να μιλάω ικανοποιητικά τη γλώσσα, να λύνω προβλήματα, να μάθω κάποιους νόμους και πώς λειτουργούν τα πράγματα, πώς να επικοινωνώ με τις υπηρεσίες και τους γιατρούς, πώς να πληρώνω τους λογαριασμούς μου χωρίς να εκμεταλλεύονται και βρίσκοντας λύσεις για να κάνω οικονομία. Γνώρισα ομοεθνείς και μη, με τις ίδιες απορίες και βιώματα, βοήθησα κι εγώ με τη σειρά μου. Μέσω του facebook και μίας ομάδας Ελλήνων στην Αγγλία, γνώρισα άτομα που με βοήθησαν πολύ. Κατάφερα να έχω ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ως εργαζόμενη και ως άνθρωπος! 

Τώρα, πάνω από ένα χρόνο μετά την εγκατάστασή μου εδώ,  κατάφερα... να παραιτηθώ! Ναι, καλά διαβάσατε. Κατάφερα να παραιτηθώ και πάλι από κάτι που δεν μου άξιζε και προσπαθούσε να με εκμεταλλευτεί απλώς επειδή είχα ξεκινήσει μία δουλειά ως "το καημένο το κορίτσι που δεν έχει απαιτήσεις γιατί τώρα ήρθε, γιατί είναι μετανάστης". Και δεν μου άξιζε πλέον, γιατί εγώ έναν χρόνο τώρα έκανα αγώνα, ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ, και έπρεπε να ανταμείψω τον εαυτό μου. Η πραγματικότητα βέβαια είναι πως δεν με σεβάστηκα και τόσο και το πλήρωσα, γιατί ένα χρόνιο πρόβλημα που είχα στη μέση μου με έκανε να υποφέρω για περίπου 3 μήνες και τελικά αποδείχθηκε μόνιμο (έκανα μαγνητική και -σημείωση- χωρίς να πληρώσω, όπως και όλα όσα έχω πάρει από το σύστημα υγείας μέχρι τώρα. Για την ακρίβεια πληρώνω κάπου στις 12 λίρες το μήνα για ασφάλεια. Θέλετε να μιλήσουμε για την Ελλάδα; Ή ακόμη για το πόσα χρεώνουν σε έναν ελεύθερο επαγγελματία και το τι παροχές έχει, που για τα πάντα έπρεπε να πληρώσω; Φαντάζομαι δε χρειάζεται!). Αλλά ήταν η αφορμή να σταματήσω να δουλεύω 10ωρα και να μην επιτρέψω να με εκμεταλλευτούν, από τη στιγμή που ζήτησα λιγότερες ώρες λόγω προβλήματος υγείας και δεν με σεβάστηκαν. ΟΧΙ. Πρέπει να μάθουμε να το λέμε σε όποια χώρα κι αν ζούμε. 

Το σώμα μου, η ψυχολογία μου, με παρακινούσαν, έπρεπε κάτι να κάνω. Παραιτήθηκα, θα κάνω Χριστούγεννα σπίτι μου σαν άνθρωπος, θα ξεκινήσω αγγλικά για IELTS και να βάζω στόχο για τα Πανεπιστήμια. "Μπορεί να μην κάνω τη δουλειά μου, αυτή που σπούδασα, γιατί είναι δύσκολο το 8 στο IELTS, όμως με ένα 7 θα κάνω το μεταπτυχιακό που πάντα ήθελα (που στην Ελλάδα δεν υπήρχε καμία περίπτωση) και έπειτα θα έχω την πιστοποίηση στη γλώσσα ώστε να μπορώ να εργαστώ", σκέφτομαι. Ταυτόχρονα, δηλώνω δασκάλα ελληνικών σε παιδιά και ενήλικες (και ξενόγλωσσους), ειδικά πατώντας στην εμπειρία μου σε παιδιά με μαθησιακές και διγλωσσία. Δεν σταματώ να ψάχνομαι. Έχω ευκαιρίες, έχω λύσεις και κυρίως έχω μέλλον, τόσο με τις σπουδές όσο και με την καριέρα μου, ότι κι αν αποφασίσω να κάνω τελικά. 

Δεν κατάφερα να μαζέψω χρήματα όπως και όσα ήθελα ή πίστευα ερχόμενη στη Βρετανία, χρειάστηκε να ξοδέψω στην αρχή σε ρούχα (ήρθα με μία βαλίτσα από Ελλάδα και τα άφησα όλα πίσω), έπιπλα (κρεβάτι και γραφείο) και διακοπές-καλοπέραση. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεσαι περίπου 2 χρόνια για να πεις ότι ορθοποδείς, ξεκίνησες από το μηδέν σε μία άλλη χώρα, απόλυτα λογικό. Η ζωή είναι ακριβή, σού μένουν όμως χρήματα και επιπλέον έχεις μία ποιότητα ζωής. Γι' αυτό και δεν παραπονιέμαι καθόλου, το αντίθετο. Νιώθω πολύ περήφανη για όλα αυτά που κατάφερα και παρακινώ όλους να δικεδικήσουν αυτά που θέλουν και όσα τους αξίζουν.

μέρος 4ο:

Απρίλιος 2020

Πολύ πρόσφατα άρχισα να συνηδειτοποιώ τί κατάφερα τα ταλευταία δύο χρόνια στη Σκωτία. Πέρασα μία τόσο δύσκολη χρονιά και τώρα που έχω ηρεμήσει από το ανελέητο άγχος να προλάβω προθεσμίες παλεύοντας με τη σωματική εξάντληση, την αποβιταμίνωση, την αναιμία και ένα αυτοάνοσο μαζί (ασχέτως που τα έμαθα λίγο αργότερα), καταλαβαίνω πόσα άντεξα προκειμένου να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.

Η αποδοχή από το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης ήρθε μία εποχή που βίωνα μπούλινγκ στη δουλειά από μία κοπέλα που πίστευε τα χειρότερα για τον εαυτό της και γι' αυτό προσπαθούσε να επιβληθεί στους άλλους. Για καλή μου τύχη, την είχε δει η διευθύντρια του HR. Έτσι, όταν παραπονέθηκε στη διευθύντριά μας για ακόμη μία φορά για κάτι ανόητο που είχε στο μυαλό της, με αποτέλεσμα η τελευταία να με καλέσει στο γραφείο της, μου έδωσε την ευκαιρία να της πω πως γνωρίζω για την κακοποίηση, με την διευθύντρια να μου αναφέρει πως γνωρίζουν και "οι από πάνω". Το email λοιπόν από το Πανεπιστήμιο ήρθε μία τέτοια μέρα που είχα τελειώσει τη δουλειά και περίμενα στη στάση του λεωφορείου να πάω σπίτι, οπότε και τσέκαρα συνήθως το κινητό.

Θυμάμαι ακριβώς τις σκέψεις μου τότε. Με είχε τόσο ρίξει η δουλειά και οι απαντήσεις που δεν είχαν αρχίσει να έρχονται από καλά πανεπιστήμια, που είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι ίσως δεν αξίζω τελικά όσα νομίζω και ίσως δεν είμαι ικανή για το μεταπτυχιακό ή ίσως και να μην το τελειώσω αν με πάρουν. Εκεί λοιπόν που έβλεπα email με τίτλο "offer" κτλ, σκέφτηκα: "Για να δούμε πάλι πιο καλό πανεπιστήμιο με απέρριψε ή ποιο που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του με δέχτηκε". Τόσο αρνητική σκέψη! Βλέπω λοιπόν: unconditional offer από το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης. Δεν ήθελαν καν να δουν τα αγγλικά μου και την πιστοποίηση στη γλώσσα (δεν είχα ακόμη τα αποτελέσματα) ή κάτι άλλο, με έπαιρναν όπως ήμουν, χωρίς προϋποθέσεις!

Θυμάμαι κι άλλες σκέψεις που έκανα τότε. Υπήρχαν φορές που έλεγα πως δεν θα με πάρουν και πώς γίνεται εγώ να φαντάζομαι τέτοιο πανεπιστήμιο, και άλλες φορές πάλι έλεγα, μα δεν είναι δυνατόν, έχω ό,τι ζητάνε και οι ιδέες μου ήταν πολύ καλές, είχα διαβάσει και τις είχα στηρίξει σε έρευνες. Ουσιαστικά ανέλυα τα ερευνητικά μου ενδιαφέροντα και το όραμά μου, για ποιο λόγο μου αρέσει η ψυχολογία και συγκεκριμένα ο εγκέφαλος και οι λειτουργίες, η νευροεπιστήμη κτλ. Τι άλλο να ήθελαν; Ακόμη και η μαμά μου προσπαθούσε να με προετοιμάσει λέγοντας μου πως κι αν δεν με δεχτούν δεν πειράζει, να μην απογοητευτώ, πως είναι λογικό γιατί έχω κάνει σπουδές στην Ελλάδα και δεν με ξέρουν εδώ. Εγώ βέβαια το είχα πει: αν με πάρουν στη Γλασκώβη, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάω! Πήρα τη μαμά μου και της το ανακοίνωσα. Και για να είμαι ειλικρινής δεν έκανα κάτι άλλο εκείνο το απόγευμα σχετικό με την αποδοχή, μάλιστα έλεγα πως έκαναν λάθος και θα μου στείλουν μήνυμα να το πάρουν πίσω οπότε περίμενα (τόση απογοήτευση!), αλλά γιατί είχα και κάτι άλλο πολύ σημαντικό να κάνω: να γράψω την επιστολή παραίτησης που έδωσα την επόμενη μέρα κιόλας στη δουλειά! Θα πήγαινα όπου με έπαιρναν, στα καλύτερα, η απόφαση είχε προ καιρού παρθεί.

Ήρθα λοιπόν στη Γλασκώβη με 2.000 λίρες μόνο, για τα ενοίκιά μου και τα πρώτα έξοδα και σε δύο εβδομάδες έπιασα δουλειά πάλι σε καφετέρια. Έπρεπε να πληρώσω το μεταπτυχιακό (2.500 λίρες από την τσέπη μοιρασμένες σε δόσεις όλη τη χρονιά -για τα υπόλοιπα είχα το φοιτητικό δάνειο που δίνουν στη Βρετανία) και να βγάζω τα έξοδά μου το μήνα: ενοίκια, λογαριασμούς, μετρό, φαγητό, προσωπικά έξοδα. Έχανα 25 ώρες την εβδομάδα για δουλειά, ενώ άλλες 10 περίπου ήμουν στο Πανεπιστήμιο για παρακολούθηση μαθημάτων. Έπειτα έπρεπε να διαβάζω, να γράφω τις εργασίες και να... μην κοιμάμαι!

Είχα επιτυχίες που με ανέβαζαν, λόγια καθηγητών, ό,τι μου ανέθεταν πάντα είχα μία τέλεια ιδέα να το απογειώσω και έπαιρνα θετικά λόγια γι' αυτό! Άκουγα στις διαλέξεις θεωρίες που έγραφα στο blog από κορίτσι, όταν στο σχολείο στην Ελλάδα τότε μού έλεγαν "α καλά, εσύ ό,τι να'ναι λες!". Έχανα πολύτιμο χρόνο δουλεύοντας και αυτό δοκίμαζε τα νεύρα και τις αντοχές μου, έκλαιγα άπειρες φορές λέγοντας πως δε μου αξίζει αυτό και πως θα πρέπει να σταματήσω, αντιδρούσα κατευθείαν όταν κάτι δεν μου άρεσε, δεν είχα περιθώρια για άλλη ψυχική οδύνη και εξάντληση, εξάλλου, οπότε τα έκοβα όλα μαχαίρι όταν συνέβαιναν.

Μαντέψτε τη συνέχεια με σχόλιο στο Facebook προφίλ μου