by Από αυτοκτονικές σκέψεις λόγω επαναλαμβανόμενων τραυματικών γεγονότων σε επαγγελματική ανάπτυξη μέσω διδασκαλίας για το τραύμα, την αποκάλυψη του αληθινού εαυτού και τη σημασία των σχέσεων.
Στα 12 ξεκίνησε να εργάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση, ένα περίπτερο στην παραλία. Ποτέ δεν το θέλησε αλλά «πρέπει να μάθεις ότι χρειάζεται να δουλεύεις σκληρά, αν θες να βγάλεις λεφτά».
Στα 13 ήταν θύμα εκφοβισμού γιατί «ήταν διαφορετική» (βασικά επειδή «αυτοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν»). Η νοημοσύνη της δεν γινόταν ανεκτή.
Στα 14 συνειδητοποίησε ότι την κακομεταχειρίστηκαν πολλές φορές μόνο και μόνο επειδή οι γονείς της δεν προέρχονταν από υψηλή κοινωνική θέση.
Στα 15 έστρεψε όλο το θυμό της στο να κάνει το μόνο πράγμα που μπορούσε να κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο: να γράφει. Ξεκίνησε το blogging και βασικό coding (γράψιμο κώδικα).
Στα 16 της είπαν ότι δεν θα μπορούσε να καταφέρει να εργαστεί με ευάλωτα άτομα/παιδιά και να είναι επιτυχημένη λόγω των «κακών τρόπων» της (κακοί τρόποι = δεν έκανε αυτό που ήθελαν οι κακοποιητικοί ή αυτό που όριζαν αυτοί ως «καλό»).
Στα 17 επικρίθηκε έντονα γιατί «δεν πρέπει να γράφει για την πολιτική και την κοινωνία γιατί κινδυνεύει να την βρουν σε κανένα χαντάκι, και, έτσι κι αλλιώς, από πού κι ως πού αυτή ξέρει για τέτοια θέματα. Ποια είναι τελικά αυτή για να είναι έξυπνη;»
Στα 18 «δεν ήταν αρκετά καλή», καθώς είχε περάσει στο Πανεπιστήμιο αλλά «ε, όχι και σε ΑΕΙ». (Παρεμπιπτόντως, σπούδαζε για να δουλέψει με ευάλωτα άτομα/παιδιά στο μέλλον!)
Στα 20 ένιωσε ξανά την απόρριψη από όλους και από όλα (εκτός από τα βιβλία της), καθώς συνειδητοποίησε ότι πολλοί άντρες που είχε γνωρίσει ήταν κακοποιητικοί και πολλές γυναίκες δεν επέλεγαν με μεγάλη ευκολία να μην θυματοποιούνται. Όλα αυτά ήταν πολύ πριν το κίνημα "metoo", δυστυχώς για εκείνη.
Στα 21 υποστήριζε έντονα τα ανθρώπινα δικαιώματα, ως μια απελπισμένη έκκληση μετά την παραβίαση των δικαιωμάτων της μέσω λεκτικής κακοποίησης. ΠΑΛΙ.
Στα 23, μετά την αποφοίτησή της, άνοιξε επιχείρηση και άρχισε να εργάζεται με ευάλωτα άτομα/παιδιά με προβλήματα επικοινωνίας και νευρολογικές παθήσεις.
Στα 24 άκουγε ανθρώπους να της «εξηγούν» (βασικά ήταν ξεκάθαρο "mansplaining", για να είμαστε δίκαιοι) ότι δεν ξέρει από επιχειρήσεις ή πώς να βγάζει χρήματα και ότι πρέπει να είναι «πιο δυνατή» και «αποφασισμένη». Η τέλεια κάλυψη για μια καταχρηστική χώρα ώστε να μπορεί να συνεχίσει να κάνει κατάχρηση της εξουσίας της εναντίον ανθρώπων ή των φτωχότερων. Ένιωσε μόνη όταν συνειδητοποίησε ότι οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να υποστηρίξουν τέτοιους ισχυρισμούς. Και όλα αυτά επειδή ήταν απλώς εξαιρετικά δημιουργικός και έξυπνος άνθρωπος.
Στα 25 συνειδητοποίησε ότι δεν θα πετύχει ποτέ σε τόσο τοξικά περιβάλλοντα. Υπέφερε από κατάθλιψη και ήταν η πρώτη φορά που ξεκίνησε ψυχοθεραπεία. Έφυγε από τη χώρα και μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Στα 27 σπούδαζε full-time αλλά και εργαζόταν για να μπορέσει να επιβιώσει. Υπήρχαν μέρες που δεν κοιμόταν για να ολοκληρώσει τις εργασίες της εμπροθέσμως. Παραλίγο να χάσει τις εξετάσεις της λόγω των συνθηκών εργασίας που δεν της επέτρεπαν να πάρει άδεια (το οποίο δεν προβλεπόταν από τη νομοθεσία αλλά η ίδια δεν ήξερε τότε πώς ακριβώς λειτουργεί). Ήταν την ίδια χρονιά που παρατήρησε τα συμπτώματα αυτοάνοσης νόσου για πρώτη φορά.
Στα 28 αποφοίτησε από ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια του Ηνωμένου Βασιλείου με μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης. Υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι δεν θα μείνει ποτέ σε κανένα εργασιακό περιβάλλον που δεν φέρεται δίκαια στους ανθρώπους. Ήταν μια «περίεργη» που ζούσε με επιδόματα. Δεν ήξερε τί της αρέσει, ήταν πάλι σε τοξικό περιβάλλον αλλά ήταν η πρώτη φορά που είχε κόσμο τριγύρω. Άνοιξε επιχείρηση για να απολαμβάνει να είναι δημιουργική και να βοηθά τους ανθρώπους.
Στα 29 έπασχε ξανά από σοβαρή κατάθλιψη. Για πρώτη φορά είχε αυτοκτονικές σκέψεις. Άρχισε να βλέπει ξανά ψυχοθεραπευτή. Ωστόσο, κατάφερε να κατευθύνει ΞΑΝΑ όλη της τη θλίψη στο να κάνει το μόνο πράγμα που μπορούσε να κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο: να γράφει. Άρχισε να διδάσκει μέσω της επιχείρησής της.
Στα 30, ασχολήθηκε με την αξιολόγηση και έλεγχο των φυλακών και το "Compassionate Prisons" (=Συμπονετικές Φυλακές) Project, που στόχευε στην ενημέρωση για το τραύμα τόσο των κρατουμένων, όσο και του προσωπικού.
Στα 31 έκανε διακοπές για 17 ημέρες για πρώτη φορά στη ζωή της. Είχε πελάτες που τη θαύμαζαν. Ήταν επίσης με έναν σύντροφο που άξιζε τον χρόνο της. Ένιωθε ωραία και αγαπητή μετά από πολύ καιρό.
Στα 32 επέκτεινε την επιχείρησή της για να μεταμορφώσει όχι μόνο τις ζωές των ανθρώπων αλλά και τα περιβάλλοντα εργασίας. Στοχεύει σε ψυχοεκπαιδευμένους υπαλλήλους και εργασιακά περιβάλλοντα ενημερωμένα για το τραύμα. Έπιασε δουλειά στη διδασκαλία και κατάφερε να κερδίζει όσα στόχευε. Δεν άνηκε πια σε χαμηλή κοινωνική τάξη. Είχε δουλέψει σκληρά και της άξιζαν τα πάντα. Και το ήξερε πλέον.
Αυτή η γυναίκα είναι η Χριστίνα, Λογοθεραπεύτρια, απόφοιτη Ψυχολογίας με MSc στην Ψυχολογία και τη Νευροεπιστήμη, Καθηγήτρια, Διευθύνουσα Σύμβουλος και Ιδρύτρια των The Psy Angles, The Psy Angles Academy και του trEAL Academy για Ψυχοεκπαίδευση στην Εργασία. Θυμάσαι ότι σκέφτηκε να αυτοκτονήσει στα 29 της;
«Δούλεψε σκληρά μόνο για αυτό που αγαπάς ή για αυτό που θα σε οδηγήσει σε αυτό που αγαπάς», συμβουλεύει. «Ποτέ δεν είναι αργά. Ποτέ μην τα παρατάς.»
Για το πώς βρήκε το όνομα της ακαδημίας, σχολιάζει:
«Αισθάνθηκα ότι η ζωή μου είχε έναν σκοπό όταν σκέφτηκα για πρώτη φορά να λανσάρω το «trEAL». Το όνομα προέρχεται από τον συνδυασμό των λέξεων true (=αληθινό) και real (=πραγματικό), και πιστεύω ότι έτσι θα πρέπει να είναι κάθε περιβάλλον, ειδικά ένας χώρος εργασίας όπου περνάμε ώρες από την καθημερινότητά μας.
Το εργασιακό μας περιβάλλον μπορεί να διαμορφώσει τον κόσμο και μπορεί να του δώσει πολύ κακό νόημα. Η πραγματικότητα και η αλήθεια είναι αλληλένδετες και συνειδητοποίησα ότι ένα υποστηρικτικό περιβάλλον δεν θα είναι πραγματικό, δεν θα είναι γεγονός, αν δεν περιλαμβάνει αληθινούς ανθρώπους. Το μόνο που χρειάζεται να είμαστε σε θέση να κάνουμε είναι να βρούμε, να ορίσουμε, να ξεκλειδώσουμε, να αποκαλύψουμε και να εκφράσουμε τον αληθινό μας εαυτό, αλλά αυτό δεν είναι πολύ εύκολο μερικές φορές αν έχουμε βιώσει τραύμα.
Αυτό θέλω να είναι το μήνυμά μου προς τους ανθρώπους, τους εργαζόμενους, όλους. Έτσι ξεκίνησα το «trEAL» εννοώντας επίσης ότι από τραύμα(τα) ("tr" με μικρά γράμματα επειδή το τραύμα είναι ακόμα εκεί αλλά επιλέγουμε να μην του δίνουμε φωνή πια) μπορούμε να εμπιστευτούμε και να αποκαλύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό ("EAL" με κεφαλαία γράμματα γιατί το αληθινό είναι που έχει σημασία).
Θα ήθελα επίσης να σημειώσω τη σημασία των σχέσεων για να μπορούμε να εμπιστευόμαστε και να είμαστε αληθινοί, και έτσι φτάνουμε στην ανάγκη του μετασχηματισμού της κοινωνίας και των χώρων εργασίας. Σίγουρα αισθάνεσαι καλά όταν περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που μπορούν να σε ακούσουν, που είναι έτοιμοι να σε υποστηρίξουν χωρίς να σε κρίνουν. Ακόμη και με τα πιο σοβαρά ζητήματα εμπιστοσύνης, οι πιο καχύποπτοι άνθρωποι μπορούν να σκεφτούν διαφορετικά, να προσπαθήσουν να ανοιχτούν και να οικοδομήσουν υγιείς σχέσεις, όταν βιώνουν την καλή πίστη των άλλων.
Το όραμα της Ακαδημίας trEAL είναι να ψυχοεκπαιδεύσει τους υπαλλήλους σχετικά με το τραύμα, να εξηγήσει πώς οι αντιδράσεις στο τραύμα επηρεάζουν τους ανθρώπους σε διαφορετικές πτυχές της ζωής τους, συμπεριλαμβανομένης της επαγγελματικής ζωής, και να επιδείξει επαρκείς τρόπους για να βοηθήσουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους, αλλά και τους άλλους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου