Τον λένε Κώστα και είναι μαλ...ας. Κι εγώ περήφανη!

ΤΟ... "ΧΑΣΤΟΥΚΙ"

Το παρακάτω κείμενο είναι επεξεργασμένο απόσπασμα της ιστορίας που έγραψε ο Κώστας (ψευδώνυμο) στο πλαίσιο άσκησης για το πρόγραμμα αυτοβελτίωσης και ενίσχυσης της καλής ψυχικής του υγείας που επέλεξε από τη σελίδα του The Psy Angles για να πετύχει τους στόχους του.
Τη δημοσιεύω (με την έγκρισή του) γιατί, εκτός από το ότι είναι εξαιρετική διαφήμιση για μένα και τη δουλειά μου, ήμουν πολύ περήφανη που ένας νέος άντρας άλλαξε τον τρόπο σκέψης του και κατάφερε να παραδεχτεί όλα αυτά σε κάποιον τρίτο (όπως ο ίδιος δεν πίστευε ότι θα μπορέσει ποτέ να κάνει, όπως είπε!). Η ιστορία του, λοιπόν, ίσως παρακινήσει κι άλλους ανθρώπους, γιατί, αν θέλουμε κάτι καλό στη ζωή μας, δεν έχουμε παρά να το ονειρευτούμε να το βάλουμε στόχο και να προετοιμάσουμε πρώτα τους εαυτούς μας. 

"Με λένε Κώστα και είμαι μαλ...ας.

Συγκεκριμένα, είμαι μαλ...ας με τις γυναίκες. Και πιο συγκεκριμένα, είμαι μαλ...ας με την Κατερίνα. 

Γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 2018 και ήμουν από αυτούς τους τύπους που όλοι λένε στις φίλες τους πως θα έπρεπε να ξεγράψουν, επειδή δεν τους αξίζει ο τρόπους που τους συμπεριφέρεται. 

Η Κατερίνα άξιζε πολλά περισσότερα από όσα τις έδινα, αλλά δεν το κατάλαβα αυτό από την αρχή (δυστυχώς). Αντιθέτως, ήμουν εντελώς αλλού. Έβγαινα με άλλες γυναίκες. Μιλούσα μπροστά της γι' αυτές τις άλλες γυναίκες. Για το πόσο όμορφη είναι κάποια που είδα. Για το τί θέλω από την τάδε που δουλεύουμε μαζί. Αγνοούσα τα μηνύματά της και απέφευγα κάθε ουσιαστική επαφή μαζί της, παρά μόνο τις ελάχιστες φορές που εγώ ήθελα, αδυνατώντας να καταλάβω την αδυναμία μου να πραγματοποιήσω όλα αυτά που έλεγα πως ήθελα από μία γυναίκα στη ζωή μου και βρίσκοντας ανόητες δικαιολογίες πως η Κατερίνα δεν είναι η κατάλληλη. Προσπαθούσα να ελέγξω τα πάντα και να έχω το πάνω χέρι χωρίς να καταλαβαίνω πως έτσι έχανα κάθε ευκαιρία να δεθώ με κάποια, άρα και να ζήσω τον έρωτα όπως του αξίζει. Έτσι έλεγα ο βλάκας, είχα τις τέλειες θεωρίες να λέω στους άλλους, θεωρίες που όμως δεν έκανα ποτέ πράξη. 

Πέρασε καιρός που δεν μιλήσαμε καθόλου για ό,τι συνέβη μεταξύ μας και όταν αποφάσισα να βγω ξανά μαζί της, θυμάμαι τον εαυτό μου να της λέει πως θέλω να μείνουμε μόνο φίλοι και έπειτα κάθε φορά που ερχόμασταν κοντά, να προσπαθώ να την πειράξω, να την αγγίξω ή να τη φιλήσω. Ο ορισμός του ανώριμου δηλαδή. Θυμάμαι πόσο ανώριμος ένιωθα όταν περνούσαμε τόσο ωραία μαζί αλλά παρ' όλ' αυτά κατέληγα να λέω κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό. Ίσως επειδή δεν είχα ιδέα τί ήθελα από τη ζωή μου, ή μάλλον, επειδή για κάποιο ηλίθιο λόγο είχα αποφασίσει να ψάχνω πάντα την επόμενη χωρίς να βλέπω μπροστά μου, χωρίς να καταλαβαίνω ότι όσα θέλω πρέπει να ξεκινήσω να τα δημιουργώ μόνος μου. Και η Κατερίνα είχε πάρα πολλά από αυτά που πάντα ήθελα. Γιατί δεν έβλεπα;

Δεν ήταν η ιδανική γυναίκα, αυτό επαναλάμβανα συνέχεια τον εαυτό μου. Έβρισκα μανιωδώς δικαιολογίες για να μειώσω την πιθανότητα να συνδεθώ μαζί της. Δεν είχε το σώμα που ήθελα, είχα και καλύτερες στο παρελθόν, εξάλλου! Και ήταν ένα κορίτσι που νόμιζε ότι θα βγάλει χρήματα συνθέτοντας και παρουσιάζοντας τη μουσική της στα social media. "Πόσο ηλίθια είναι!", σκεφτόμουν. Και ήμουν τόσο κάφρος ώστε να της λέω τέτοια κατάμουτρα: "Εντάξει, αυτό που κάνεις εμένα δεν με ενθουσιάζει. Με ενδιαφέρουν άλλες επιστήμες που σίγουρα φέρνουν χρήματα." Έβρισκα συνέχεια παραδείγματα για να πάω αντίθετα σε αυτό που μου έλεγε (χωρίς να το καταλαβαίνω, αν και την ένιωθα την ενόχληση, ρίχνοντας βέβαια την ευθύνη τελικά σε όσα μου έλεγε η Κατερίνα, για μένα εξάλλου πάντα εκείνη έφταιγε) μόνο και μόνο επειδή εγώ δεν καταλάβαινα πως υπάρχουν και άλλες αξίες πέρα από το χρήμα. Δηλαδή το καταλάβαινα, κι εγώ τα ίδια έλεγα σαν άνθρωπος, για υπέρμαχος της λογικής περνιόμουν, αυτά έβλεπα στις σειρές και στις ταινίες, αλλά στη ζωή ήμουν τελείως αποπροσανατολισμένος. Και η Κατερίνα όχι μόνο τις είχε ως γυναίκα αυτές τις αξίες, αλλά τις υποστήριζε κιόλας! Προσπαθούσε πολύ να κάνει πράξη στη ζωή της κάποια πράγματα. Είπα πόσο βλάκας είμαι; 

Άρχισα να καταλαβαίνω όταν η Κατερίνα αντέδρασε στις βλακείες που της έλεγα. Όσο ερωτευμένη και να ήταν μαζί μου, είχε κουραστεί να εισπράττει την αρνητικότητα και τοξικότητά μου. Αντί όμως να με βρίσει κατάμουτρα εκείνη με αποφασιστικότητα είπε "Ναι, κοίτα, δεν με ενδιαφέρει τί πιστεύεις γι' αυτό. Για τη δική σου ζωή σίγουρα μπορείς να πάρεις τις δικές σου αποφάσεις. Εγώ για τη δική μου έχω αποφασίσει να κάνω αυτό που πραγματικά μου αρέσει, ακόμη κι αν δεν μου προσφέρει τόσα χρήματα. Πιστεύω πως πετυχαίνουμε όταν έχουμε κάτι να πούμε από μέσα μας, κι αν δεν πετύχω με αυτόν τον τρόπο, τότε δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν άλλον τρόπο με τον οποίο θα ήθελα να πετύχω". 

Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησα κάπως να τη σέβομαι. Μπορεί να φαινόταν σε μένα "ελαφριά" -επειδή ήταν συναισθηματική μάλλον, ξεκάθαρα η δική μου βλακεία δηλαδή- αλλά είχε στόχους και είχε πετύχει αρκετά από αυτά που ήθελε. Κι εγώ το μόνο που έκανα είναι να υπερηφανεύομαι ότι μαζεύω λεφτά για διακοπές με τις γκόμενες που προσπαθώ να ρίξω, αυτές με τα υπέροχα σώματα γιατί αποκλείεται να έπεφτα σε κατώτερες, βλάκας είμαι; (Τεράστιος) 

Ένα βράδυ μου έριξε τη χαριστική βολή, όταν για ακόμη μία φορά προσπάθησα να τη φιλήσω στο λαιμό: "Τι ακριβώς νομίζεις ότι κάνεις;", μου είπε. Και συνέχισε: "Μου ζήτησες να μείνουμε φίλοι και μπορεί να θέλω να περνάω στιγμές μαζί σου, αλλά όχι αν δεν σέβεσαι και τις δικές μου ανάγκες. Δεν μπορεί πάντα να γίνεται ό,τι θέλεις και όποτε το θέλεις. Αυτό θα πρέπει να λειτουργεί και για τους δυο μας". 

Για τους επόμενους μήνες δεν ήρθαμε καθόλου κοντά και μου έλειπε αφάνταστα. Είχε δίκιο. Αν δεν ήθελα και πίστευα ότι μπορώ να βρω κάτι καλύτερο τότε τί έκανα μαζί της; Κι αν μου άρεσε κάτι γιατί δεν το έφτιαχνα καλύτερα και γιατί δεν το παραδεχόμουν ούτε σε μένα; Πώς γίνεται να ήμουν τόσο χαμένος; Τώρα, βέβαια, καταλαβαίνω γιατί, πώς η παιδική ηλικία και οι σχέσεις γύρω μας επηρεάζουν τις πράξεις και τη συμπεριφορά μας, διάβασα, έμαθα αρκετά. Βοήθησαν και οι συνεδρίες. Είμαι καλύτερη έκδοση του εαυτού μου. Δε ήθελα όμως να πέσω στην παγίδα να πω πάλι "στην επόμενη θα το κάνω σωστά". Ήθελα την Κατερίνα. Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πως η προσπάθεια που κάναμε και οι δύο να μείνουμε σε αυτή τη συνύπαρξη ήταν που μετρούσε. Με ήθελε και προσπαθούσε, δεν μπορούσε όμως να παραβαίνει για πολύ τον εαυτό της για μένα και δεν έπρεπε και να το κάνει. Άλλωστε, μία άλλη από τις μεγαλοπρεπείς θεωρίες που κατά καιρούς έλεγα με στόμφο ήταν πως αυτό που έχει σημασία είναι η επικοινωνία και η προσπάθεια σε μία σχέση. Εγώ φυσικά στην πραγματικότητα πάντα εξαφανιζόμουν και για προσπάθεια ούτε λόγος. Μόνο ζητούσα κάτι ωραίο και νόμιζα πως θα έρθει ουρανοκατέβατο! 

Λένε ότι η αγάπη είναι η απάντηση σε όλα. Για να ξεπεράσουμε όμως τις προσωπικές μας δυσκολίες χρειαζόμαστε συνειδητοποίηση και προσπάθεια, με τον εαυτό μας αλλά και με τις σχέσεις μας με τους άλλους. Η αγάπη από μόνη της δεν είναι ένα παραμύθι που στο τέλος όλα λύνονται με ένα μαγικό ραβδάκι. Πιστεύουμε στους έρωτες με την πρώτη ματιά και πως από τη στιγμή που βρίσκουμε την αδελφή ψυχή μας τα υπόλοιπα είναι εύκολα. Πως δεν χρειάζεται να δουλέψουμε με τον εαυτό μας γιατί ο άνθρωπος που θα μας αγαπήσει θα μας δεχτεί όπως είμαστε. Μπούρδες. Άλλο οι αξίες μας και άλλο η συμπεριφορά μας. Κι εγώ είχα αξίες, αλλά η συμπεριφορά μου ήταν τελείως διαφορετική, έδειχνε μόνο τις αδυναμίες μου και όχι όσα μπορούσα να κάνω. Δεν έβλεπα όσα μπορούσα να κάνω. Και σίγουρα δεν τραβούσα τους ανθρώπους που ήθελα κοντά μου. Μάλλον το αντίθετο! 

Εγώ, που αγνοούσα και τα μηνύματά της, πήρα τηλέφωνο την Κατερίνα πριν λίγους μήνες. Της εξήγησα ότι μου λείπει πολύ η φιλία μας μιας και δεν έχω καθόλου φίλους στην πόλη αυτή (τόσο χέστης!!) και ζήτησα συγγνώμη για την τελευταία φορά που φέρθηκα άσχημα και δεν είχα καταλάβει πόσο άξιζε. Εκείνη μου είπε για τη νέα της σχέση και όταν το έπαιξα άνετος και φιλαράκι για να μάθω λεπτομέρειες, μου εξήγησε πώς ξεκίνησε η ιστορία μαζί του και πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι. Όσο και να πληγώθηκα, δεν παραδέχθηκα τίποτα και ποτέ δεν τη διεκδίκησα ξανά. Τώρα ξέρω ότι δεν άντεξα την απόρριψη. Εκείνη φυσικά μου είπε ότι μπορούμε να βγούμε και να πούμε τα νέα μας. Δεν ήταν όμως το ίδιο. 

Αυτό που κρατάω είναι πως αυτή η γυναίκα όντως ήταν σημαντική στη ζωή μου. Με έκανε να συνειδητοποιήσω πως, όσο καιρό εγώ ήμουν χαμένος προσπαθώντας να καταλάβω αν τη θέλω και γενικά να καταλάβω πως έχανα χρόνο μακριά από τον έρωτα, κάποιοι άλλοι ήξεραν πώς να ζήσουν. Κι εγώ έμεινα μόνος να αναρωτιέμαι τί κάνω λάθος και αν θα τύχει ποτέ κάτι καλό. Τώρα ξέρω πως δεν τυχαίνει μόνο, το φτιάχνω κιόλας, οπότε προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου γι' αυτή τη στιγμή. Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου, να φάω το χαστούκι μου και να ξυπνήσω. 

Όσο για την Κατερίνα, ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως υπάρξει ξανά στη ζωή μου στο μέλλον. Όμως, εγώ είμαι αποφασισμένος πως δεν χάνω πια στιγμές στη ζωή μου με άλλες... δικαιολογίες. Δεν χρειάζεται η τελειότητα, ούτε στο σώμα, ούτε στο χαρακτήρα. Χρειάζεται η έλξη, η σύνδεση, η προσπάθεια και ο ερωτισμός. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έλεγε πως οι άνθρωποι νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Εύχομαι να καταφέρω να γίνω αυτός ο ερωτικός άνθρωπος."