by 
Προσωπικά, είχα και τύχη κάποιες φορές και ό,τι ονειρευόμουν γινόταν πραγματικότητα. Τύχη αλλά και προσωπική προσπάθεια, με όποιο κόστος, γιατί έτσι ήμουν πάντα εγώ: πουλούσα τα πάντα γι’αυτά που πιστεύω ή για ένα όνειρο. Και πετύχαινε με κάποιο τρόπο.
Το μόνο ζήτημα ήταν οι καταθλιπτικές μου σκέψεις να θεωρώ ατυχία πως δεν ταίριαζα, πως δεν μπορούσα, πως δεν είχα όσα οι άλλοι, είτε υλικά είτε πνευματικά. Έτσι έδινα πάτημα σε όλους τους ανεκδιήγητους στο τότε περιβάλλον μου ως παιδί/έφηβη που έκαναν τα πάντα για να κατακρεουργήσουν την αυτοεκτίμησή μου (όχι ότι είμαστε απολύτως ενήμεροι των πράξεων μας συνήθως άρα και δεν με ενδιαφέρει να κατηγορήσω ούτε αυτούς ούτε εμενα). Αλλά το χειρότερο, τροφοδοτούσα την αέναη δυστυχία μου με το να αφήνω έναν θυμό να περιπλανιέται και να συσσωρεύεται, μην αφήνοντας χώρο για τα ωραία συναισθήματα (που χρειάζεται ο εγκεφαλος μας, η ανθρώπινη ύπαρξη μας) να αναπτυχθούν, δημιουργώντας την ψεύδη πεποίθηση ότι δεν γίνομαι κατανοητή, ότι είμαι και θα είμαι μόνη, ότι οι άλλοι ίσως δεν αξίζουν όσο εγώ, απομακρύνοντας με από τους ανθρωπους και κάθε ευκαιρία για επαφή ή υγιή συνύπαρξη μαζί τους και διαστρεβλώνοντας το νόημα των πράξεων τους στην πιο αρνητική πρόθεση τους, προκατειλημενη πως θέλουν σίγουρα να με βλάψουν. Με λίγα λόγια, κατέστρεφα εκ των έσω ότι καλό είχε η προσωπικότητα μου, ενισχύοντας τα νευρωτικά ή ψυχωτικά στοιχεία. [Σημείωση: περιγράφω με λεπτομερειες προσπαθωντας να εξηγησω πώς συμβαίνει όλο αυτό στους ανθρώπους και πλήττει την ψυχική τους υγεία, οπότε και μιλάμε μετά για διαταραχες]
Ευτυχώς υπήρχαν και οι άλλοι όμως, εκείνοι που έκαναν τη διαφορά στη ζωή μου και με βοήθησαν να καταλάβω πως τελικά αυτό είναι το μέλημα μου, το πώς θα είναι ο άνθρωπος ευτυχισμένος. Με βοήθησαν γενικά να δω ποια είναι και τι θέλει η Χριστίνα αλλά και να πιστέψω ότι όλοι οι άνθρωποι γενικά αξίζουν. Και το εννοώ, όλοι (και οι παραβάτες). Για τους δέκα ανθρώπους που θα σε θεωρήσουν τρελή, πάντα θα υπάρχουν άλλοι τόσοι που θα σε θεωρήσουν πανέξυπνη. Απλώς λυπάμαι που τους δευτερους δεν τους γνώρισα νωρίτερα, αλλά και που άφηνα τους πρώτους να «αλωνίζουν», όχι επειδή δεν έχουν δικαίωμα να λένε ό,τι θέλουν ή πως μπορούσα να τους το αφαιρέσω αυτό, αλλά γιατί με έβαζαν σε σκεψεις για το τι κάνω λαθος ή το πόσα λάθος πράγματα έχω, ενώ τουλάχιστον το να είμαι ανθρώπινη και καλός άνθρωπος, σίγουρα το έκανα σωστά. Δεν έπρεπε ποτέ να αμφιβάλλω για όσα έχω, αλλά ήμουν μικρή και δεν ήξερα ν’ αγαπώ, που λέει κι ο μικρός πρίγκιπας.
Το θεωρούσα ατυχία, λοιπόν, γιατι δεν καταλάβαινα πως δύσκολα οι άνθρωποι συνειδητοποιούμε και βαδίζουμε προς την αλλαγή. Και το να κατηγορουμε κάτι άλλο -η ατυχία- και να μην παίρνουμε την ευθύνη συνδράμει στη δυσκολία αυτή. Και η αλήθεια είναι πως το περιβάλλον παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη ενός υγιούς ενήλικα γενικά, αλλά δεν ειναι ατυχία να είσαι διαφορετικός, το να το πιστεύεις είναι. Κι εκεί ήταν το λαθος μου. Δεν θα πρέπει να με ενδιαφέρει αν δεν ξεκινήσαμε όλοι από το μηδέν (κάποιοι τα είχαν ετοιμα ή είχαν περισσότερα και αυτό πάντα θα είναι γεγονος στη ζωή) ούτε σε ποιο νουμερο θα φτάσουμε. Πάντα τα μισούσα τα νούμερα, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αντικατοπτρίσουν την αξία ενός ατόμου και θυμωνα, και ήταν το μεγαλύτερο λαθος να στενοχωριέμαι όταν οι άλλοι με τσουβάλιαζαν γιατι με αδικούσαν και δεν έβλεπαν ποτέ κάτι καλό. Στην πραγματικότητα, και οι σκεψεις οι δικες μου αλλά και οι κακες πραξεις των άλλων που περιγράφω, είναι κλαδιά του ίδιου δεντρου, οπως κλαδί είναι και το υπόβαθρο ενός εγκληματία. Με λίγα λόγια, η κακή ψυχική υγεία μάς απομακρύνει από το να είμαστε ανθρώπινοι. Οπότε με βοηθά να καταλάβω πως υπάρχει μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή και να αναζητήσω το πώς και πότε την ξεπερνά καποιος σε περιπτώσεις παραβάσεων. Πολλες οι σκεψεις γύρω αυτό: όσοι μας θεωρούν «τρελούς» μήπως έχουν κι εκείνοι αδυναμία να συνδεθούν με τους άλλους; Μήπως όλοι λίγο ή πολύ καθοδηγούμαστε από τέτοιου ειδους σκεψεις, και τί συνεπειες έχει αυτό για το ανθρώπινο ειδος (ισως και για τον εγκέφαλό μας βιολογικά/βιοεξελικτικά); Ή μήπως έτσι θέλουμε να το βλέπουμε όσοι θα θέλαμε να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας (αφού έχουμε συνειδητοποιήσει), ενώ στην πραγματικότητα υπάρχουν κάποιοι που έγιναν όντως «εγκληματίες» λόγω της έλλειψης συναισθήματος, αρα είναι επικίνδυνο να πιστευουμε στην καλή πρόθεση; Κι αν είναι έτσι, πού ορίζουμε την αληθινή αλλαγή ενος ανθρώπου ή αντίθετα πώς ξέρουμε ότι δε θα συνετιστεί ο..εγκληματίας; Τροφή για σκέψη οι ερωτήσεις απλώς.
Έπρεπε να καταλάβω οτι μεχρι εκεί μπορούν όσοι με κατηγορούσαν και αυτό είναι το μόνο λαθος για το οποίο επιτρέπω στον εαυτό μου να με κατηγορήσει: ο θυμός που είχα και θα μπορούσε να μας μετατρέπει σε κάτι άλλο, να μας κάνει να περάσουμε τη γραμμή. Είναι παρόμοιοι οι φόβοι μας με αυτους των εγκληματιών, είναι τόσο κοντά. Είναι επιτακτική η ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε πράγματα για τον εαυτό μας και να αναλάβουμε την ευθύνη της αλλαγής. Προσωπικά έχω στόχο να φροντίσω να παίρνω ό,τι τουλάχιστον διεκδικώ. Με κόπο και με αγάπη, γιατι έτσι είναι πραγματικά δικό μου και αυτό δεν γίνεται να το ονομάσεις ατυχία. Μόνο εμείς ξέρουμε πού μπορούμε να φτάσουμε! Απλώς χρειαζόμαστε στήριξη, καθοδήγηση για τη συνειδητοποίηση και πολλή πολλή αγάπη, ως άνθρωπος προς άνθρωπο.
ΥΓ. Δε θα σταματήσω ποτέ να γράφω επειδή δεν ταιριάζω σε κάποιους. Συνεχίζω να πιστεύω ότι για να υπάρξει ελπίδα χρειαζόμαστε περισσότερη στήριξη οι άνθρωποι για τα καλά που κάνουμε και λιγότερη κριτική. Αν καποιος με θεωρεί «τρελή» (χρησιμοποιώ επιτηδες αυτή τη λέξη στο κείμενο για να σατυρισω πώς χρησιμοποιούνται ταμπέλες για την ψυχική υγεία αν και δεν θα έπρεπε!) είμαι εδώ να προσπαθησει να συσχετιστεί μαζί μου και να με γνωρισει καλύτερα.
ΥΓ 2. Διαβάζω δικαστική ψυχολογία τις τελευταίες μερες, γι’αυτο οι σκεψεις μου γυρνούν συχνα στους εγκληματίες και το προφίλ τους. Σε κάποια σημεία του κειμένου απλως προσπάθησα να συσχετίσω το γεγονός ότι όλοι μας έχουμε κάτι από τα διαφορετικά είδη δομής της προσωπικότητας και, παρόλο που δεν γινόμαστε όλοι εγκληματίες, όσοι έγιναν οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως έχουν κάτι από μας αφού είναι άνθρωποι, αλλά θα ήταν ωφέλιμο να συνειδητοποιήσουμε τί τους οδήγησε ώστε να απομακρυνθούν από το πόσο ανθρώπινοι είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου