Ο Φόβος στις Σχέσεις μας: φόβος δέσμευσης και απόρριψης

Φοβόμαστε τις σχέσεις. Φοβόμαστε τη δέσμευση, τη σε βάθος συνύπαρξη με έναν άλλο έξω από
μας, την ψυχική ανταλλαγή, κατανόηση και εμπιστοσύνη, αφού έχουμε αφοσιωθεί τόσο να φροντίζουμε τον καταπονημένο εαυτό μας και έχουμε δημιουργήσει τοσες άμυνες πείθοντας ότι το καλό δε θα συμβεί, ότι οι άλλοι θέλουν το κακο μας κ.ά, μα στην πραγματικότητα δεν προσπαθούμε να κάνουμε ποτέ για τον άλλον (ή ΜΕ τον άλλον!) όσα ονειρευόμαστε με τον ιδανικό σύντροφο του μυαλού μας.

Φοβόμαστε την οικειότητα επειδή πιστεύουμε ότι επιφέρει αδήριτα το κοστος της ελευθερίας μας, κι έτσι μονίμως τρέχουμε στο επόμενο ζητώντας την πρόσκαιρη επιβεβαίωση και αποδοχή, χωρίς να κατανοούμε πως πραγματική ελευθερία είναι να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου διπλα στον άλλον (δίπλα και όχι απέναντι), και ποιοτική σχέση είναι όλα τα μικρά ή μεγάλα βήματα που προσπαθησες για να καταφερεις να συνυπάρξεις με τον άλλο και να τον αγαπήσεις, να σου λείπει οπως λείπει ένα κομματι γνώριμο.

Φοβόμαστε τον πόνο του θανάτου, της έλλειψης, την απογοήτευση, την απόρριψη, την μη επιτυχία της σχέσης αυτής, ίσως λόγω της πρώτης σχέσης ή των πρώτων συναισθηματικών επαφών που προσπαθήσαμε ανεπαισθήτως ως παιδιά ακόμη (με τους γονείς, τους συνομιληκους) και δε βιώθηκαν με αγάπη ποτέ παρά με ενοχή και έλλειψη, άρα δε μάθαμε τελικά ποτέ να διεκδικούμε αυτή την ανώτερη συνύπαρξη.

Φοβόμαστε εντέλει να αφήσουμε στην άκρη αυτή την απαιτητική, εγωιστική (όσο δεν επιδιώκουμε την απελευθέρωση και τη μεταμόρφωση μας) οντότητα η οποία ζητά να καλύψει πρόχειρα ό,τι σκοτεινό, η οποία μας οδηγεί και στη μεγαλύτερη άμυνα ακόμη, αυτή του να πιστεύουμε ότι η αποφυγή των σχέσεων με τους αλλους είναι δική μας επιθυμία(!): το εγώ μας.