by
Εσύ τι πιστεύεις βλέποντας τη φωτογραφία στα δεξιά; Αν συνεχίσεις την ανάγνωση παρακάτω, θα αλλάξει η άποψη σου;
Ξεκαθαρίσματα!
Πολύ απλοϊκά, η καρδιά δεν έχει συνείδηση, λογική, σκέψη, ικανότητα λήψης αποφάσεων κτλ. Η αύξηση των παλμών ή το φτερούγισμα που νιώθεις όταν είσαι ερωτευμένος για παράδειγμα, είναι εντολές που δίνει ο εγκέφαλος, στον οποίο ανήκουν αυτές οι λειτουργίες. Ουσιαστικά είναι η «διαμάχη» μεταξύ συναισθημάτων και λογικής αυτό που μάλλον ήθελε να αναδείξει η φωτογραφία, τα οποία αποτελούν εγκεφαλικές λειτουργίες και αυτό που λέμε "ψυχή" ή "νους" (θέτοντας το απλουστευμένα, πάντα).
Κι επειδή εδώ μπορεί να μπερδευτεί λίγο το θέμα, όταν λέμε εγκέφαλος δεν εννοούμε τη λογική ή τη σκέψη. Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις λειτουργίες και η συνειδητότητα (συνειδητή σκέψη, λογική, λήψη απόφασης) είναι ένα μικρό ποσοστό των λειτουργιών του εγκεφάλου, αυτό που διαχειριζόμαστε εμείς (γι' αυτό και χρησιμοποιώ τη λέξη "συνειδητά"), για την ακρίβεια νομίζουμε ότι διαχειριζόμαστε μιας και βασίζεται σε ασυνείδητες καταστάσεις ή/και σε λειτουργίες που λαμβάνουν χώρο στο παρασκήνιο τις περισσότερες φορές. Ένα παράδειγμα εδώ είναι ότι μπορεί να τύχει να μυρίσουμε κάτι και να πούμε ότι δεν μας αρέσει (συνειδητά), επειδή ασυνείδητα ο εγκέφαλος ανακτώντας πληροφορίες από τη μνήμη μας συσχέτισε τη μυρωδιά με κάτι δυσάρεστο -που μπορεί να είναι κάποιο γεγονός ή το συναίσθημα που το ακολούθησε. Αυτό δεν σημαίνει ότι η μυρωδιά είναι άσχημη, ούτε καν όμως μπορεί να σημαίνει ότι δεν μας αρέσει!
Για όποιον, για παράδειγμα, πιστεύει ότι τα πάντα είναι λογική: πιστεύεις ότι ελέγχοντας ένα 5% (τυχαίος αριθμός) που είναι όσα μπορείς να σκεφτείς συνειδητά (και δεν έχουν πολλές φορές σχέση με αυτά που πραγματικά θελεις) μπορείς να αποφύγεις...τι ακριβώς; Τι θέλεις να αποφύγεις είναι το ερώτημα, βασικά... και μαντεύω η απάντηση είναι...τα συναισθήματα;;; Η επαφή με την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού σου; Η προσκόλληση στα κοινωνικά «πρέπει» (που αυτός είναι και ο λόγος που ωρύεσαι ότι «κάνεις ότι θέλεις και δε σε νοιάζει» ενώ δεν είναι έτσι) που σε κάνει απλώς να μην έχεις μαθει να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου; Και θα προσπαθήσω να εξηγήσω
α) γιατί οι άνθρωποι που απαντούν "λογική" επειδή ενδεχομένως έχουν πονέσει από το συναίσθημα
β) γιατί οι άνθρωποι που απαντούν "συναίσθημα" ίσως προσπαθούν να αποβάλλουν τη λογική νομίζοντας ότι θα αποβάλλουν έτσι τα "πρέπει" που δεν αντέχουν στην αιχμηρή λογική των άλλων που τους πονάει και
γ) γιατί και τα δύο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, μιας και το ένα φέρνει το άλλο (μη ξεχνάμε ότι είναι εγκεφαλικές λειτουργίες και τα δύο), άρα δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί από τους άλλους τελικά.
(να σημειωθεί εδώ ότι το αποτέλεσμα και στα δύο είναι ένα αρνητικό ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, το οποίο αποτελεί λόγο που εγκέφαλος μπορεί να λαμβάνει ή να αποθηκεύει πληροφορίες: μπορεί να μη θυμόμαστε τα ονόματα των παρευρισκομένων, τις ημερομηνίες, θυμόμαστε όμως πώς νιώσαμε για το γεγονός ή πώς μας έκαναν να νιώσουμε οι θαμμώνες).
Σκεφτείτε ένα παίκτη του μάστερ σεφ που πρέπει να βάλει σε σειρά τα υλικά του και να οργανωθεί πριν αρχίσει να μαγειρεύει και μετά τον βλεπεις να σπαταλά μια ώρα καθαρίζοντας κρεμμύδια. Δεν ακούει τις επιπλήξεις των γύρω του που του φωνάζουν να κάνει κάτι άλλο, να ανεβάσει ρυθμούς κτλ αποφασισμένος και απομονωμένος ότι οι άλλοι δεν ξέρουν, δεν τον καταλαβαίνουν ή δεν είναι καλοί όσο αυτός -και αυτός έχει προσπαθήσει πολύ να πείσει τον εαυτό του ότι αξίζει. Επηρεασμένος από τα κοινωνικά "πρέπει" έχει προσπαθήσει πολύ να γίνει τέλειος και να κερδίσει αποδοχή, οπότε δύσκολο να δεχτεί τους άλλους καθώς είναι πεπεισμένος ότι πρόκειται πάντα για επίθεση ή κριτική επειδή δεν έχει συνηθίσει την επιδοκιμασία (έτσι έμαθε)! Αποκαμωμένος από το άγχος που τον καταβάλει στη διάρκεια της δοκιμασίας, και της πίεσης να σηκώνει αυτό το βάρος πάντα μόνος αφού δεν μπορεί να εμπιστευτεί τους άλλους, συνειδητοποιεί ότι η συνταγή του δεν είχε καν κρεμμύδια! Νιώθει πολύ θυμωμένος και έπειτα στενοχωρημένος ότι δεν αξίζει ίσως όπως νόμιζε, και οδηγεί τον εαυτό του στον ίδιο κύκλο ξανά, από την χαμηλή αυτοεκτίμηση στον ψευτοναρκισσισμό για να καταλήξει με μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία να «πείσει» πάλι τον εαυτό του ότι δεν μπορεί, γιατί αυτό έχει πιστέψει για τον εαυτό του. Το ότι αποτυγχάνει όμως δεν είναι σίγουρα αποτέλεσμα ανικανότητας! Αντιθέτως, η παραπάνω ψυχοφθόρα διαδικασία προκαλεί άγχος και αρνητικές σκέψεις τα οποία με τη σειρά τους φέρνουν αυτή την ψυχική "ακαταστασία". Ουσιαστικά έτσι εκπαιδεύεται λάθος ο εγκέφαλος μας να βιώνει άγχος με ερεθίσματα που δεν είναι στρεσσογόνα κάτω άπο άλλες συνθήκες αλλά αναγνωρίζονται ως "επικίνδυνα" από τον εγκέφαλο του ατόμου και επιπλέον μαθαίνει να ενδύει με αρνητικές σκέψεις αυτά τα γεγονότα (το οποίο συσχετίζεται με κατάθλιψη).
Μπορείτε να αναγνωρίσετε αυτούς τους ανθρώπους με έλλειψη ισορροπίας συνήθως από το θυμό τους που βρίσκεται σε έξαρση και μάλιστα για θέματα που δεν είναι σημαντικά, αφού βρίσκουν αφορμές να κατηγορήσουν τους άλλους, ειδικά όταν προσπαθούν να έρθουν κοντά, παρόλο που λένε ότι τους θεωρούν φίλους τους ή τους εκτιμούν. Είναι σαν να βάζουν τρικλοποδιά στον εαυτό τους, στις σχέσεις τους με τους άλλους, για να μην τους αγαπήσει κανείς, καταλήγοντας πάλι με αυτό τον τρόπο πως κανείς δεν τους καταλαβαίνει και προσπαθούν διακαώς να αποδείξουν ότι έχουν δίκιο, ως μια προσπάθεια να διεκδικήσουν τη χαμένη αποδοχή και να μην ρίξουν τις ευθύνες πάλι στον εαυτό τους (το οποίο φυσικά πάντα συμβαίνει στο τέλος αφού και οι ίδιοι ενδόμυχα αναγνωρίζουν εκ των υστέρων την υπερβολή στο θυμό τους). Σίγουρα δεν είναι κακοί, είναι απλώς αποπροσανατολισμένοι και έχουν άγνοια. Έχουμε λοιπόν το θυμό όπως και το φόβο σε έξαρση, σε συνδυασμό με έλλειψη συναισθηματικής αναγνώρισης: όταν δεν αφήνουμε χώρο σε θετικά συναισθήματα να αναπτυχθούν, ο φόβος και ο θυμός μας ενισχύονται (έλλειψη ισορροπίας). Η προσπάθεια από το άτομο για επίτευξη απουσίας συναισθημάτων, εκτός από το ότι είναι μη εφικτή τελικά φέρνει αντίθετα αποτελέσματα και το άτομο που προσπαθεί να λογικοποιήσει τα πάντα και να μην νιώθει ώστε να μην πληγώνεται άλλο, δεν δείχνει να ανανωρίζει πως χρειάζεται το ακριβώς αντίθετο για να ευτυχίσει: να αναγνωρίσει όλες τις πλευρές του εαυτού του και να συνυπάρξει με αυτές με στόχο την ισορροπία, αναγνωρίζοντας και εκφράζοντας συναισθήματα και μη πληγώνοντας ή χλευάζοντας τα συναισθήματα των άλλων. (Θα μπορούσα να το πάω ένα βήμα παραπέρα ακόμη μιλώντας για τα δύο φύλα, μιας και οι άντρες φαίνεται να είναι οι ρηγμένοι σχετικά με το συναίσθημα -τα γνωστά "οι άντρες δεν κλαίνε" που είναι τόσο λάθος- αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση...)
Ο εγκέφαλος μας είναι το όργανο που λαμβάνει πληροφορίες αλλά κάνει και πάρα πάρα πολλά αλλά πράγματα, δουλεύοντας ασταμάτητα. Πολλοί άνθρωποι φροντίζουν το σώμα τους, τη διατροφή τους, κάνουν γυμναστική... Θα πρέπει όμως με τον ίδιο τρόπο να φροντίζουμε και την ψυχή, τον νου μας δηλαδή, το μυαλό μας, τα συναισθήματα μας, τη συμπεριφορά μας, την ευτυχία μας, δηλαδή τις λειτουργίες του εγκεφάλου μας, την ψυχική μας υγεία. Όπως μπορεί να αρρωσταίνει το υπόλοιπο σώμα έτσι και οι εγκεφαλικές λειτουργίες επηρεάζονται (μη ξεχνάμε εδώ τα σωματικά συμπτώματα που ακολουθούν τον ψυχικό πόνο). Είναι λυπηρό να μην αναλογιζόμαστε τέτοιου είδους ψυχικά ζητήματα που δημιουργούν θέματα στην κοινωνία μας, στους γύρω μας και σε μας τους ίδιους (και ακόμη πιο θλιβερό το να μην συζητώνται λόγω ΛΑΘΕΜΕΝΩΝ προκαταλήψεων γύρω από την ψυχική υγεία, αλλά και αυτό είναι μία άλλη συζήτηση). Ελπίδα υπάρχει και η λύση είναι η επαφή με τον εαυτό μας και η ισορροπία.
Τώρα που διάβασες το παραπάνω, μπορείς με την ίδια ευκολία ή/και σιγουριά να απαντήσεις στο ερώτημα της φωτογραφίας;
Ξεκαθαρίσματα!
Πολύ απλοϊκά, η καρδιά δεν έχει συνείδηση, λογική, σκέψη, ικανότητα λήψης αποφάσεων κτλ. Η αύξηση των παλμών ή το φτερούγισμα που νιώθεις όταν είσαι ερωτευμένος για παράδειγμα, είναι εντολές που δίνει ο εγκέφαλος, στον οποίο ανήκουν αυτές οι λειτουργίες. Ουσιαστικά είναι η «διαμάχη» μεταξύ συναισθημάτων και λογικής αυτό που μάλλον ήθελε να αναδείξει η φωτογραφία, τα οποία αποτελούν εγκεφαλικές λειτουργίες και αυτό που λέμε "ψυχή" ή "νους" (θέτοντας το απλουστευμένα, πάντα).
Κι επειδή εδώ μπορεί να μπερδευτεί λίγο το θέμα, όταν λέμε εγκέφαλος δεν εννοούμε τη λογική ή τη σκέψη. Αυτές είναι μόνο κάποιες από τις λειτουργίες και η συνειδητότητα (συνειδητή σκέψη, λογική, λήψη απόφασης) είναι ένα μικρό ποσοστό των λειτουργιών του εγκεφάλου, αυτό που διαχειριζόμαστε εμείς (γι' αυτό και χρησιμοποιώ τη λέξη "συνειδητά"), για την ακρίβεια νομίζουμε ότι διαχειριζόμαστε μιας και βασίζεται σε ασυνείδητες καταστάσεις ή/και σε λειτουργίες που λαμβάνουν χώρο στο παρασκήνιο τις περισσότερες φορές. Ένα παράδειγμα εδώ είναι ότι μπορεί να τύχει να μυρίσουμε κάτι και να πούμε ότι δεν μας αρέσει (συνειδητά), επειδή ασυνείδητα ο εγκέφαλος ανακτώντας πληροφορίες από τη μνήμη μας συσχέτισε τη μυρωδιά με κάτι δυσάρεστο -που μπορεί να είναι κάποιο γεγονός ή το συναίσθημα που το ακολούθησε. Αυτό δεν σημαίνει ότι η μυρωδιά είναι άσχημη, ούτε καν όμως μπορεί να σημαίνει ότι δεν μας αρέσει!
Για όποιον, για παράδειγμα, πιστεύει ότι τα πάντα είναι λογική: πιστεύεις ότι ελέγχοντας ένα 5% (τυχαίος αριθμός) που είναι όσα μπορείς να σκεφτείς συνειδητά (και δεν έχουν πολλές φορές σχέση με αυτά που πραγματικά θελεις) μπορείς να αποφύγεις...τι ακριβώς; Τι θέλεις να αποφύγεις είναι το ερώτημα, βασικά... και μαντεύω η απάντηση είναι...τα συναισθήματα;;; Η επαφή με την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού σου; Η προσκόλληση στα κοινωνικά «πρέπει» (που αυτός είναι και ο λόγος που ωρύεσαι ότι «κάνεις ότι θέλεις και δε σε νοιάζει» ενώ δεν είναι έτσι) που σε κάνει απλώς να μην έχεις μαθει να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου; Και θα προσπαθήσω να εξηγήσω
α) γιατί οι άνθρωποι που απαντούν "λογική" επειδή ενδεχομένως έχουν πονέσει από το συναίσθημα
β) γιατί οι άνθρωποι που απαντούν "συναίσθημα" ίσως προσπαθούν να αποβάλλουν τη λογική νομίζοντας ότι θα αποβάλλουν έτσι τα "πρέπει" που δεν αντέχουν στην αιχμηρή λογική των άλλων που τους πονάει και
γ) γιατί και τα δύο είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, μιας και το ένα φέρνει το άλλο (μη ξεχνάμε ότι είναι εγκεφαλικές λειτουργίες και τα δύο), άρα δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί από τους άλλους τελικά.
(να σημειωθεί εδώ ότι το αποτέλεσμα και στα δύο είναι ένα αρνητικό ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ, το οποίο αποτελεί λόγο που εγκέφαλος μπορεί να λαμβάνει ή να αποθηκεύει πληροφορίες: μπορεί να μη θυμόμαστε τα ονόματα των παρευρισκομένων, τις ημερομηνίες, θυμόμαστε όμως πώς νιώσαμε για το γεγονός ή πώς μας έκαναν να νιώσουμε οι θαμμώνες).
Σκεφτείτε ένα παίκτη του μάστερ σεφ που πρέπει να βάλει σε σειρά τα υλικά του και να οργανωθεί πριν αρχίσει να μαγειρεύει και μετά τον βλεπεις να σπαταλά μια ώρα καθαρίζοντας κρεμμύδια. Δεν ακούει τις επιπλήξεις των γύρω του που του φωνάζουν να κάνει κάτι άλλο, να ανεβάσει ρυθμούς κτλ αποφασισμένος και απομονωμένος ότι οι άλλοι δεν ξέρουν, δεν τον καταλαβαίνουν ή δεν είναι καλοί όσο αυτός -και αυτός έχει προσπαθήσει πολύ να πείσει τον εαυτό του ότι αξίζει. Επηρεασμένος από τα κοινωνικά "πρέπει" έχει προσπαθήσει πολύ να γίνει τέλειος και να κερδίσει αποδοχή, οπότε δύσκολο να δεχτεί τους άλλους καθώς είναι πεπεισμένος ότι πρόκειται πάντα για επίθεση ή κριτική επειδή δεν έχει συνηθίσει την επιδοκιμασία (έτσι έμαθε)! Αποκαμωμένος από το άγχος που τον καταβάλει στη διάρκεια της δοκιμασίας, και της πίεσης να σηκώνει αυτό το βάρος πάντα μόνος αφού δεν μπορεί να εμπιστευτεί τους άλλους, συνειδητοποιεί ότι η συνταγή του δεν είχε καν κρεμμύδια! Νιώθει πολύ θυμωμένος και έπειτα στενοχωρημένος ότι δεν αξίζει ίσως όπως νόμιζε, και οδηγεί τον εαυτό του στον ίδιο κύκλο ξανά, από την χαμηλή αυτοεκτίμηση στον ψευτοναρκισσισμό για να καταλήξει με μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία να «πείσει» πάλι τον εαυτό του ότι δεν μπορεί, γιατί αυτό έχει πιστέψει για τον εαυτό του. Το ότι αποτυγχάνει όμως δεν είναι σίγουρα αποτέλεσμα ανικανότητας! Αντιθέτως, η παραπάνω ψυχοφθόρα διαδικασία προκαλεί άγχος και αρνητικές σκέψεις τα οποία με τη σειρά τους φέρνουν αυτή την ψυχική "ακαταστασία". Ουσιαστικά έτσι εκπαιδεύεται λάθος ο εγκέφαλος μας να βιώνει άγχος με ερεθίσματα που δεν είναι στρεσσογόνα κάτω άπο άλλες συνθήκες αλλά αναγνωρίζονται ως "επικίνδυνα" από τον εγκέφαλο του ατόμου και επιπλέον μαθαίνει να ενδύει με αρνητικές σκέψεις αυτά τα γεγονότα (το οποίο συσχετίζεται με κατάθλιψη).
Μπορείτε να αναγνωρίσετε αυτούς τους ανθρώπους με έλλειψη ισορροπίας συνήθως από το θυμό τους που βρίσκεται σε έξαρση και μάλιστα για θέματα που δεν είναι σημαντικά, αφού βρίσκουν αφορμές να κατηγορήσουν τους άλλους, ειδικά όταν προσπαθούν να έρθουν κοντά, παρόλο που λένε ότι τους θεωρούν φίλους τους ή τους εκτιμούν. Είναι σαν να βάζουν τρικλοποδιά στον εαυτό τους, στις σχέσεις τους με τους άλλους, για να μην τους αγαπήσει κανείς, καταλήγοντας πάλι με αυτό τον τρόπο πως κανείς δεν τους καταλαβαίνει και προσπαθούν διακαώς να αποδείξουν ότι έχουν δίκιο, ως μια προσπάθεια να διεκδικήσουν τη χαμένη αποδοχή και να μην ρίξουν τις ευθύνες πάλι στον εαυτό τους (το οποίο φυσικά πάντα συμβαίνει στο τέλος αφού και οι ίδιοι ενδόμυχα αναγνωρίζουν εκ των υστέρων την υπερβολή στο θυμό τους). Σίγουρα δεν είναι κακοί, είναι απλώς αποπροσανατολισμένοι και έχουν άγνοια. Έχουμε λοιπόν το θυμό όπως και το φόβο σε έξαρση, σε συνδυασμό με έλλειψη συναισθηματικής αναγνώρισης: όταν δεν αφήνουμε χώρο σε θετικά συναισθήματα να αναπτυχθούν, ο φόβος και ο θυμός μας ενισχύονται (έλλειψη ισορροπίας). Η προσπάθεια από το άτομο για επίτευξη απουσίας συναισθημάτων, εκτός από το ότι είναι μη εφικτή τελικά φέρνει αντίθετα αποτελέσματα και το άτομο που προσπαθεί να λογικοποιήσει τα πάντα και να μην νιώθει ώστε να μην πληγώνεται άλλο, δεν δείχνει να ανανωρίζει πως χρειάζεται το ακριβώς αντίθετο για να ευτυχίσει: να αναγνωρίσει όλες τις πλευρές του εαυτού του και να συνυπάρξει με αυτές με στόχο την ισορροπία, αναγνωρίζοντας και εκφράζοντας συναισθήματα και μη πληγώνοντας ή χλευάζοντας τα συναισθήματα των άλλων. (Θα μπορούσα να το πάω ένα βήμα παραπέρα ακόμη μιλώντας για τα δύο φύλα, μιας και οι άντρες φαίνεται να είναι οι ρηγμένοι σχετικά με το συναίσθημα -τα γνωστά "οι άντρες δεν κλαίνε" που είναι τόσο λάθος- αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση...)
Ο εγκέφαλος μας είναι το όργανο που λαμβάνει πληροφορίες αλλά κάνει και πάρα πάρα πολλά αλλά πράγματα, δουλεύοντας ασταμάτητα. Πολλοί άνθρωποι φροντίζουν το σώμα τους, τη διατροφή τους, κάνουν γυμναστική... Θα πρέπει όμως με τον ίδιο τρόπο να φροντίζουμε και την ψυχή, τον νου μας δηλαδή, το μυαλό μας, τα συναισθήματα μας, τη συμπεριφορά μας, την ευτυχία μας, δηλαδή τις λειτουργίες του εγκεφάλου μας, την ψυχική μας υγεία. Όπως μπορεί να αρρωσταίνει το υπόλοιπο σώμα έτσι και οι εγκεφαλικές λειτουργίες επηρεάζονται (μη ξεχνάμε εδώ τα σωματικά συμπτώματα που ακολουθούν τον ψυχικό πόνο). Είναι λυπηρό να μην αναλογιζόμαστε τέτοιου είδους ψυχικά ζητήματα που δημιουργούν θέματα στην κοινωνία μας, στους γύρω μας και σε μας τους ίδιους (και ακόμη πιο θλιβερό το να μην συζητώνται λόγω ΛΑΘΕΜΕΝΩΝ προκαταλήψεων γύρω από την ψυχική υγεία, αλλά και αυτό είναι μία άλλη συζήτηση). Ελπίδα υπάρχει και η λύση είναι η επαφή με τον εαυτό μας και η ισορροπία.
Τώρα που διάβασες το παραπάνω, μπορείς με την ίδια ευκολία ή/και σιγουριά να απαντήσεις στο ερώτημα της φωτογραφίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου