by
Κλείνοντας 10 χρόνια φέτος από τότε που γράφαμε πανελλήνιες (έχουμε το reunion το 2019) και κλείνοντας αύριο μία εβδομάδα που δεν έχω σταματήσει καθόλου (μόνο για να φάω και να κοιμηθώ, πολλές φορές ούτε κι αυτό) από δουλειά, εθελοντισμό, Πανεπιστήμιο, διάβασμα, εργασίες και σεμινάρια, ήθελα να εκφράσω το ότι η ζωή μου τώρα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη ζωή του τότε, μολονότι ο φόρτος εργασίας (και σωματικά και ψυχολογικά) ούτε στο ελάχιστο δε μπορεί να συγκριθεί με την προετοιμασία για τις πανελλήνιες!
Δε θα το άλλαζα όμως και η αλήθεια είναι ούτε και τη μίζερη ζωή στην επαρχία της Ελλάδας τότε θα άλλαζα γιατί δε θα έκανα όλα αυτά τώρα, δε θα ήμουν όλα αυτά τώρα. Ο κάθε άνθρωπος βιώνει τα αρνητικά διαφορετικά και ίσως να είχα σταματήσει, να τα είχα παρατήσει, να είχα αποτύχει, να είχα πιστέψει σε σχόλια (αυτή η κακεντρέχεια που διακατέχει τους ανθρώπους κάποιες στιγμές!), όμως δεν το έκανα. Αντίθετα επέλεξα να συνεχίσω τα όνειρά μου, να πιστέψω στους ανθρώπους γύρω μου, να αγκαλιάσω τους κοποιητικούς και να κατανοήσω τη δυστυχία τους. Έχω τις απαντήσεις πλέον.
Είμαστε στα 10 χρόνια μετά (και ίσως κάμποσα παραπάνω από τα σχολικά εκείνα χρόνια) μα όσα ακόμη κι αν περάσουν θα είμαι καλύτερη κάθε φορά. Όχι προς πείσμα όσων δεν πίστευαν στις ικανότητες μου -δεν ήταν οι ικανότητες που μπορούσαν να δουν άλλωστε αλλά το φαίνεσθαι και την οικονομική σου κατάσταση- γιατί δε χρειάζομαι πλέον να αποδείξω τίποτα, ούτε γιατί κάποιος μου χρωστούσε και την πίστη και την επιβράβευση, άλλωστε αποφάσισα να είμαι εγώ αυτή που χρωστάω να προσέχω τη Χριστίνα! Αλλά γιατί μπορώ και πάντα μπορούσα. Και γιατί πέρα από τη δυνατότητα, έχω και τη θέληση να γίνω ο άνθρωπος που επιθυμώ και επιπλέον είχα και το κουράγιονα δω κατάματα τι κάνουμε οι άνθρωποι και να παραδεχτώ (σε μένα, το πιο δύσκολο) αστοχίες και λάθη.
Εύχομαι όλοι μας να ανακαλύψουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε αλλά πολύ περισσότερο να καταφέρουμε να το φέρουμε στο τώρα και να το κάνουμε πράξη στη ζωή μας.
Εύχομαι να γίνουμε οι μεγάλοι άνθρωποι αυτής της τότε μικρής κοινωνίας!
Δε θα το άλλαζα όμως και η αλήθεια είναι ούτε και τη μίζερη ζωή στην επαρχία της Ελλάδας τότε θα άλλαζα γιατί δε θα έκανα όλα αυτά τώρα, δε θα ήμουν όλα αυτά τώρα. Ο κάθε άνθρωπος βιώνει τα αρνητικά διαφορετικά και ίσως να είχα σταματήσει, να τα είχα παρατήσει, να είχα αποτύχει, να είχα πιστέψει σε σχόλια (αυτή η κακεντρέχεια που διακατέχει τους ανθρώπους κάποιες στιγμές!), όμως δεν το έκανα. Αντίθετα επέλεξα να συνεχίσω τα όνειρά μου, να πιστέψω στους ανθρώπους γύρω μου, να αγκαλιάσω τους κοποιητικούς και να κατανοήσω τη δυστυχία τους. Έχω τις απαντήσεις πλέον.Είμαστε στα 10 χρόνια μετά (και ίσως κάμποσα παραπάνω από τα σχολικά εκείνα χρόνια) μα όσα ακόμη κι αν περάσουν θα είμαι καλύτερη κάθε φορά. Όχι προς πείσμα όσων δεν πίστευαν στις ικανότητες μου -δεν ήταν οι ικανότητες που μπορούσαν να δουν άλλωστε αλλά το φαίνεσθαι και την οικονομική σου κατάσταση- γιατί δε χρειάζομαι πλέον να αποδείξω τίποτα, ούτε γιατί κάποιος μου χρωστούσε και την πίστη και την επιβράβευση, άλλωστε αποφάσισα να είμαι εγώ αυτή που χρωστάω να προσέχω τη Χριστίνα! Αλλά γιατί μπορώ και πάντα μπορούσα. Και γιατί πέρα από τη δυνατότητα, έχω και τη θέληση να γίνω ο άνθρωπος που επιθυμώ και επιπλέον είχα και το κουράγιονα δω κατάματα τι κάνουμε οι άνθρωποι και να παραδεχτώ (σε μένα, το πιο δύσκολο) αστοχίες και λάθη.
Εύχομαι όλοι μας να ανακαλύψουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε αλλά πολύ περισσότερο να καταφέρουμε να το φέρουμε στο τώρα και να το κάνουμε πράξη στη ζωή μας.
Εύχομαι να γίνουμε οι μεγάλοι άνθρωποι αυτής της τότε μικρής κοινωνίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου