Θυμάμαι αυτή την ενότητα με το λόγο της Λάχεσης από την Πολιτεία του Πλάτωνα, την ενότητα που αναφέρεται στην επιλογή που έχουν οι άνθρωποι (ψυχές) μετά το θάνατό τους για το τι είδους ζωή επιθυμούν για την επόμενη ενσάρκωσή τους. Ο Πλάτωνας πίστευε ότι καθοριστικό ρόλο στην επιλογή παίζει η παιδεία των ανθρώπων για το αν τελικά επιλέξουν τη δόξα και τη δυστυχία ή την αρετή και τις πραγματικές αξίες. Θεωρούσε την επιλογή ως αποτέλεσμα ανθρώπινης βούλησης, σε αντίθεση με τους Στωικούς ή τον Όμηρο, οι οποίοι έκαναν αναφορά στην ειμαρμένη και τη μοίρα, αντίστοιχα.
Θυμάμαι ακόμη ότι μας ρώτησες έναν-έναν πριν ξεκινήσουμε το μάθημα, αν είχαμε την επιλογή να διαλέξουμε τη ζωή μας, τί θα επιλέγαμε. Είπες ότι πάντα έκανες αυτή την ερώτηση σε όλους τους μαθητές σου, όταν έφτανες σε αυτή την ενότητα. Ακόμη θυμάμαι την απάντηση που έδωσα, σαν τώρα: συγγραφέας. Ανάμεσα σε όλα τα επαγγέλματα, τις σκέψεις, τις αξίες, τις συνήθειες που μπορεί κάποιος να σκεφτεί για την ζωή του, στο ενδεχόμενο να διαλέξει να ξεκινήσει από την αρχή, για την καινούργια ζωή που έρχεται εγώ επέλεξα αυτό!
Δεν ξέρω αν είναι μοίρα ή επιλογή, δεν μπορώ να αποφασίσω, μάλλον είναι κάπου ενδιάμεσα η απάντηση. Όμως, ξέρεις, τελικά έγινα συγγραφέας. Όπως έχω πει πολλές φορές, δεν ξέρω αν γεννήθηκα με αυτό, ούτε καν αν το αναγνωρίζει κανείς ως ταλέντο μου. Αλλά ήθελα να ομολογήσω -συνειδητοποίηση αυτή των τελευταίων χρόνων- ότι έγινα συγγραφέας. Μπορεί όχι διάσημη, μπορεί να μην έχω εκδώσει βιβλία, να μην είναι το επάγγελμά μου, όμως είναι εγώ, γεννήθηκα γι' αυτό. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην ικανότητα που έχει κάποιος να γράφει, γιατί συγγραφέας δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το βάρος να λες πράγματα ανήκουστα για κάποιους, καταδικαστέα, προχωρημένα, από άλλη εποχή ή και για άλλη εποχή, χωρίς συμφέροντα και μικρότητες. Είναι η μοναξιά που νιώθεις όταν περιθωριοποιείς τον εαυτό σου νιώθοντας ότι δεν σε καταλαβαίνει κανείς. Είναι ο φαινομενικός ναρκισσισμός του "κάποτε όσα γράφω θα αναγνωριστούν, απλώς τώρα δεν είναι η κατάλληλη εποχή" ή "απλώς οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν γι' αυτά και να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους και τη δυστυχία τους". Είναι η γνώση όλων αυτών που σε κάνουν καλό στο να βοηθάς και την ίδια στιγμή σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο ανώφελη είναι αυτή η δύναμη στα χέρια σου, όταν οι άνθρωποι δε θέλουν να βοηθηθούν και σε περνούν για τρελό. Είναι η απελπισία που σε διακατέχει όταν μένεις μόνος σου στο δωμάτιο και σκέφτεσαι πώς ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος, ενώ δεν μπορείς ούτε να φροντίσεις τον εαυτό σου. Λες τελικά αυτό που ως θεραπευτές διαγιγνώσκουμε "κατάθλιψη" να μην είναι παρά μόνο ο ορισμός του συγγραφέα;
Πρέπει να σου πω επίσης -και πάντα ήθελα να το πω αυτό αλλά ποτέ δεν τα είχα καλά με τις εξομολογήσεις των συναισθημάτων μου προφορικά (εξάλλου ποιος τα έχει καλά με τα συναισθήματά του;)- ότι περνούσαμε πολύ ωραία στα μαθήματά σου. Όχι τόσο για αυτά που έκανα, όσο για αυτά που ένιωθα. Την αίσθηση εκείνη της χειμωνιάτικης βραδιάς με κρύο, που θες να μείνεις σπίτι κουκουλωμένος, γιατί την επόμενη είχε σχολείο, όμως ερχόμενος για μάθημα στα αρχαία δεν ήξερες τι κανούργιο φιλοσοφικό θα συζητήσεις και ήταν πάντα πρόκληση. Πάντα. Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι δεν ήθελα να τελειώσουν ποτέ αυτές οι συζητήσεις. Θυμάμαι συνέχεια σκεφτόμουν να μείνω πίσω να σε ρωτήσω πράγματα, δεν ξέρω αν ήταν για να μάθω ή για να πω ότι αξίζω κι εγώ, την αγαπούσα αυτή τη γνώση και ποτέ κανείς δεν τα αναγνώριζε αυτά. Είναι σύνηθες οι μαθητές να επιθυμούν να τους θαυμάζουν οι καθηγητές τους, ιδιαίτερα όταν οι ίδιοι εκτιμούν αυτόν τον άνθρωπο που τους διδάσκει.
Δεν ξέρω αν εσύ το δημιούργησες αυτό, πιστεύω ότι υπήρχε ήδη. Αλλά δεν μπορώ να μην σε ευχαριστήσω για όλα αυτά που έκανες στο μυαλό μου εκείνα τα χρόνια, όσο και για το ότι μου έδειξες πως δε θα έπρεπε να ντρέπομαι για όσα πιστεύω, για όσα γράφω, για το ότι γράφω. Με έκανε δυνατή στο να απορρίπτω κάθε κακοθελητή που αμφισβητεί τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου, την ύπαρξή μου. Ξέρεις, τελικά, έγινα συγγραφέας. Ήθελα να στο πω. Πάλι δεν ξέρω αν ήθελα να το πω σε σένα ή σε μένα περισσότερο. Αλλά έγινα. Σε αυτή τη ζωή. Τώρα. Και σ' ευχαριστώ!
Θυμάμαι ακόμη ότι μας ρώτησες έναν-έναν πριν ξεκινήσουμε το μάθημα, αν είχαμε την επιλογή να διαλέξουμε τη ζωή μας, τί θα επιλέγαμε. Είπες ότι πάντα έκανες αυτή την ερώτηση σε όλους τους μαθητές σου, όταν έφτανες σε αυτή την ενότητα. Ακόμη θυμάμαι την απάντηση που έδωσα, σαν τώρα: συγγραφέας. Ανάμεσα σε όλα τα επαγγέλματα, τις σκέψεις, τις αξίες, τις συνήθειες που μπορεί κάποιος να σκεφτεί για την ζωή του, στο ενδεχόμενο να διαλέξει να ξεκινήσει από την αρχή, για την καινούργια ζωή που έρχεται εγώ επέλεξα αυτό!
Δεν ξέρω αν είναι μοίρα ή επιλογή, δεν μπορώ να αποφασίσω, μάλλον είναι κάπου ενδιάμεσα η απάντηση. Όμως, ξέρεις, τελικά έγινα συγγραφέας. Όπως έχω πει πολλές φορές, δεν ξέρω αν γεννήθηκα με αυτό, ούτε καν αν το αναγνωρίζει κανείς ως ταλέντο μου. Αλλά ήθελα να ομολογήσω -συνειδητοποίηση αυτή των τελευταίων χρόνων- ότι έγινα συγγραφέας. Μπορεί όχι διάσημη, μπορεί να μην έχω εκδώσει βιβλία, να μην είναι το επάγγελμά μου, όμως είναι εγώ, γεννήθηκα γι' αυτό. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην ικανότητα που έχει κάποιος να γράφει, γιατί συγγραφέας δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το βάρος να λες πράγματα ανήκουστα για κάποιους, καταδικαστέα, προχωρημένα, από άλλη εποχή ή και για άλλη εποχή, χωρίς συμφέροντα και μικρότητες. Είναι η μοναξιά που νιώθεις όταν περιθωριοποιείς τον εαυτό σου νιώθοντας ότι δεν σε καταλαβαίνει κανείς. Είναι ο φαινομενικός ναρκισσισμός του "κάποτε όσα γράφω θα αναγνωριστούν, απλώς τώρα δεν είναι η κατάλληλη εποχή" ή "απλώς οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν γι' αυτά και να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους και τη δυστυχία τους". Είναι η γνώση όλων αυτών που σε κάνουν καλό στο να βοηθάς και την ίδια στιγμή σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο ανώφελη είναι αυτή η δύναμη στα χέρια σου, όταν οι άνθρωποι δε θέλουν να βοηθηθούν και σε περνούν για τρελό. Είναι η απελπισία που σε διακατέχει όταν μένεις μόνος σου στο δωμάτιο και σκέφτεσαι πώς ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος, ενώ δεν μπορείς ούτε να φροντίσεις τον εαυτό σου. Λες τελικά αυτό που ως θεραπευτές διαγιγνώσκουμε "κατάθλιψη" να μην είναι παρά μόνο ο ορισμός του συγγραφέα;
Πρέπει να σου πω επίσης -και πάντα ήθελα να το πω αυτό αλλά ποτέ δεν τα είχα καλά με τις εξομολογήσεις των συναισθημάτων μου προφορικά (εξάλλου ποιος τα έχει καλά με τα συναισθήματά του;)- ότι περνούσαμε πολύ ωραία στα μαθήματά σου. Όχι τόσο για αυτά που έκανα, όσο για αυτά που ένιωθα. Την αίσθηση εκείνη της χειμωνιάτικης βραδιάς με κρύο, που θες να μείνεις σπίτι κουκουλωμένος, γιατί την επόμενη είχε σχολείο, όμως ερχόμενος για μάθημα στα αρχαία δεν ήξερες τι κανούργιο φιλοσοφικό θα συζητήσεις και ήταν πάντα πρόκληση. Πάντα. Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι δεν ήθελα να τελειώσουν ποτέ αυτές οι συζητήσεις. Θυμάμαι συνέχεια σκεφτόμουν να μείνω πίσω να σε ρωτήσω πράγματα, δεν ξέρω αν ήταν για να μάθω ή για να πω ότι αξίζω κι εγώ, την αγαπούσα αυτή τη γνώση και ποτέ κανείς δεν τα αναγνώριζε αυτά. Είναι σύνηθες οι μαθητές να επιθυμούν να τους θαυμάζουν οι καθηγητές τους, ιδιαίτερα όταν οι ίδιοι εκτιμούν αυτόν τον άνθρωπο που τους διδάσκει.
Δεν ξέρω αν εσύ το δημιούργησες αυτό, πιστεύω ότι υπήρχε ήδη. Αλλά δεν μπορώ να μην σε ευχαριστήσω για όλα αυτά που έκανες στο μυαλό μου εκείνα τα χρόνια, όσο και για το ότι μου έδειξες πως δε θα έπρεπε να ντρέπομαι για όσα πιστεύω, για όσα γράφω, για το ότι γράφω. Με έκανε δυνατή στο να απορρίπτω κάθε κακοθελητή που αμφισβητεί τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου, την ύπαρξή μου. Ξέρεις, τελικά, έγινα συγγραφέας. Ήθελα να στο πω. Πάλι δεν ξέρω αν ήθελα να το πω σε σένα ή σε μένα περισσότερο. Αλλά έγινα. Σε αυτή τη ζωή. Τώρα. Και σ' ευχαριστώ!
Στη Λίνα
ΥΓ: Δεν είμαι καταθλιπτική λοιπόν, συγγραφέας είμαι... Παρηγορητικό, τουλάχιστον....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου