Το μαξιλάρι

Το παρακάτω ποίημα γράφτηκε για το fractal.

Περίεργο τίτλο διάλεξα,

θα πεις.

Αντιποιητικός, μονότονος, βάρβαρος.

Ένα /α/ τονισμένο ανάμεσα στα /ι/ του κόσμου,

έτσι για να αλλάζει ο επιτονισμός.

Ή η μονοτονία

αν θέλεις.

Κι όμως, εγώ από τα μικρά ξεκίνησα

και τα αλλάζω όλα.

Τόσες νύχτες στην άκρη,

στη μεριά μου.

Λες και υπάρχει αόρατο εμπόδιο

αδυνατώ να πλησιάσω στην άλλη πλευρά

ακόμη και στον ύπνο.

Και χτες ξαφνικά το συνειδητοποίησα:

ένα κρεβάτι μόνο για μένα.

Όαση σε έρημο για τους κουρασμένους.

Το μαξιλάρι μου

ένα «τσακ»

και το πετάω στη μέση.

Έγινε η αρχή.

Μη νομίζεις ότι σταμάτησα, πιστεύω.

Αλλά σε μένα,

ξέρω τι μπορώ να κάνω.

Ήθελα απλώς να πιστεύουν κι οι άλλοι.

Να μοιράζομαι.

Όχι μόνο να πιστεύω και να μένω

κάθε νύχτα στη μεριά μου.

Εσύ δεν έρχεσαι. 

Ανακούφιση το μεγάλο κρεβάτι

δεν ξέρω αν θέλω να το μοιραστώ,

συγγνώμη.

Μα αυτή η βαρβαρότητα

-για το μαξιλάρι λέω-

πόσο θα αντέξω να στηρίζομαι επάνω;