Ξεκάθαρα

Ακόμη συναντάς φωτογραφίες στον κυνικό εναλλασσόμενο τοίχο.

Παιδιά χαρούμενα ντυμένα, ντυμένα χαρούμενα, μασκαράδες συνήθειας.

Καθαρά Δευτέρα, μια μέρα μετά μόνο,

από κραιπάλη, γλέντια, σε γλέντια αλά νηστεία.

Καθαρά, ξεκάθαρα χρόνου έθιμα,

συνήθειες πιο πολύ να μας θυμίζουν

πώς ζούσαν και πώς υπήρξαν,

πως ζούμε και πως υπάρχουμε.

Όχι, η δυστυχία δεν ταιριάζει εδώ.

Όχι, όσοι κι αν έρχονται,

όσο πόλεμο κι αν βιώνουν, όχι.

Δεν βλέπουμε, δεν υπάρχει,

συνηθίζουμε με τις συνήθειες,

– συνεχίζουμε ήθελα να πω, η δύναμη της συνήθειας!

Όχι, εκείνοι δεν άφησαν πίσω τους συνήθειες,

οι δικές μας αξιοζήλευτες.

Όσο πόλεμο κι αν βιώνουν,

όσο πόλεμο κι αν –τελικά– βλέπουμε,

καχύποπτοι κι οι δυο,

απ’ όπλο ίδιο ηττημένοι.

Καθαρά, ξεκάθαρα, καθένας το σκοπό του.

Σκοπός ζωής μέχρι σκοπός να είναι η ζωή. Μικρές οι διαφορές.

Σκοπός η ζωή, η επιβίωση.

Σκοπός η επικράτηση (στο απόλυτο; σε αυτές τις συνήθειες του παρελθόντος;).

Πολλές οι διαφορές.

Τί δύναμη η συνήθεια, αλλά και το παρελθόν, οι παρελθούσες συνήθειες…

Η σκέψη προνόμιο των αδιάθετων.

Αδιάθετος, ναι, δεν διατίθεμαι.

Δεν διατίθεμαι να ερωτεύομαι, να σέβομαι, να σκέφτομαι. 

Όλα παθητικά, αταίριαστη η ενεργητική σε όσους δεν διατίθενται.

Γιατί η ανθρώπινη ζωή μετρά λιγότερο από σύνορα;

Πώς η ζωή του ενός μετρά περισσότερο απ' του άλλου;  

Φτάνει με τις φωτογραφίες στον κυνικό εναλλασσόμενο τοίχο.

Παιδιά εξαθλιωμένα, δυστυχισμένα, θύματα συνήθειας.

Φτάνει. Μόνο γλέντια, ευχές, κραιπάλες. Ξεκάθαρα. 

Σε όσους μας χρειάζονται