Μια Ελληνίδα στη Βρετανία για την Ψυχική Υγεία: Εγώ και γιατί αποφάσισα να κάνω πράξη την ιδέα μου!

Είναι η δεύτερη φορά που γράφω αυτό το κείμενο. Σε αυτό με βοήθησε μία φίλη που διάβασε την πρώτη έκδοση και μου θύμισε ποια είμαι, γιατί ποτέ δεν το άντεχα -σαν προσωπικότητα, από μικρή ακόμη- να γράφω "όπως πρέπει".

Ήθελα λοιπόν να μιλήσω για την ιδέα μου και για ποιο λόγο τη θεωρώ εγώ τόσο σημαντική, για την ακρίβεια, για μένα είναι τρόπος ζωής πλέον. Για να το κάνω αυτό όμως, θα πρέπει να κάνω μια βουτιά στο παρελθόν...

Έρχομαι από ένα νησί της Ελλάδας, την Κω, και είχα πάντα στόχο να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα όπως όλοι μας. Μόνο που δεν ήξερα ποια είναι αυτά! Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω και ίσως το αρνητικό περιβάλλον γύρω μου να χειροτέρευε την κατάσταση, αφού μου υπενθύμιζε με κάθε ευκαιρία ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ και πως δεν αξίζω. Δυστυχώς αυτές είναι κάποιες από τις συμπεριφορές που ανεπαισθήτως κληρονομούμε κι εμείς με τη σειρά μας και σκέψεις όπως "δεν αξίζω" αποτελούν πεποιθήσεις για τον εαυτό μας για την υπόλοιπη ζωή μας. Μέχρι φυσικά να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε και να αλλάζουμε!

Πέρασα χρόνια προσπαθώντας να αποδείξω ποια είμαι, πρώτα σε μένα και έπειτα σε άλλους. Είναι πολύ περίεργο, αλλά ενώ είχες τις ίδιες αξίες από τότε, τώρα σε ακούνε επειδή... έχεις μάστερ;; Ή δεν ξέρω για ποιον άλλο αλλά σίγουρα δικό τους λόγο. Όλοι όσοι για παράδειγμα υπερήφανα δηλώνουν πώς δεν έχουν βγάλει λύκειο και "άλλο παιδεία, άλλο μόρφωση" είναι όσοι προσπαθούν κι αυτοί να μάθουν να εκφράζουν τη φωνή τους, ίσως με λάθος τρόπο βέβαια. Δεν σας κάνει εντύπωση πώς γίνεται όλοι να μην έχουμε φωνή; Πώς γίνεται, οι ίδιοι άνθρωποι, που έχουμε βιώσει αυτή την ιδιαίτερη κακοποίηση στο περιβάλλον μας, να ανακυκλώνουμε και να ενισχύουμε τη συνέχιση της κακοιποίησης με το να προσπαθούμε να "συμμορφώσουμε" κι άλλους;

Φωνή έχουμε, απλώς δεν έχουμε μάθει να ακούμε τη δική μας εσωτερική φωνή, ούτε και να τη σεβόμαστε. Λόγω των συμπεριφορών που υιοθετήσαμε προσπαθούμε να ανήκουμε σε ομάδες που πολλοί περισσότερο μας αποδέχονται επειδή αυτό μας λείπει, δίχως όμως πραγματικά να μας εκφράζουν! Είναι αυτό που γράφω και παραπάνω για το περιβάλλον που μας πλαισιώνει: δεν παίρνουμε στήριξη για να αναπτυχθούμε όπως είναι ο εαυτός μας, όπως θα θέλαμε! Εκεί λοιπόν στήριξα την ιδέα μου, γιατί για να υπάρξει γόνιμο περιβάλλον, δηλαδή άνθρωποι, θα πρέπει να αποκτήσει αξία η ψυχική υγεία, δηλαδή να μάθουν οι άνθρωποι να είναι υποστηρικτικοί και αυτό θα επιτευχθεί όταν γνωρίσουν για ζητήματα ψυχολογίας και θετικής στάσης ζωής όλοι ή τουλάχιστον πολύ περισσότεροι. Από όλους για όλους. Δεν έχει νόημα να αλλάξεις τον κόσμο και δεν θα το πετύχεις ποτέ -και πίστεψε με η φωνή σου μετράει!-, αν δε βρεις τον εαυτό σου πρώτα.

Έχω ακούσει όσα δεν φαντάζεσαι. Πόσο συναισθηματικά χαζή γίνομαι όταν εκφράζομαι, ότι δεν πρέπει να ανεβάζω τις σκέψεις μου στο Facebook, ότι δεν πρέπει να έχω γνώμη για την πολιτική... Έζησα σε ένα μέρος που οι άλλοι θα σε χλεύαζαν κάθε φορά που θα μιλούσες για ό,τι πιστεύεις ή αισθάνεσαι και ξέρω πως κι εσύ που διαβάζεις αυτό τώρα δεν είχες μάλλον πολύ διαφορετική τύχη.

Ξέρεις πόσο καιρό μου πήρε να καταλάβω ότι μία άσχημη συμπεριφορά από το περιβάλλον μου έχει σχέση με προβλήματα αυτών των ανθρώπων και ΟΧΙ ΜΕ ΜΕΝΑ ή την αξία που έχω ως άνθρωπος; Μεγάλη συνειδητοποίηση! Αν έδινα σημασία σε όλα αυτά που άκουγα και δεν αντιδρούσα πάντα με ένα "ναι, αλλά εγώ θέλω αυτό", δε θα έφτανα εδώ που είμαι σήμερα. Και όχι ότι έχω φτάσει κάπου σύμφωνα με το τί πιστεύει ο κόσμος, έχω κάνει όμως πολλά, πάρα πολλά από αυτά που ήθελα και ονειρευόμουν εγώ!

ΕΣΥ ποια μεγάλη συνειδητοποίηση έχεις κάνει και τί θέλεις να αλλάξεις;

_