Καθρέφτες - Ο συνειρμός της φωτογραφίας

Θυμάμαι μία σύντομη αξιολόγηση που υπάρχει στην ψυχιατρική, έμαθα γι’ αυτό στη σχολή κάποτε. Σου δείχνουν κάποιες φωτογραφίες και σου ζητούν να πεις την πρώτη λέξη που σου έρχεται στο μυαλό.

Είναι πραγματικά μαγικό το τι σκέφτεται το ανθρώπινο μυαλό, το πώς ο εγκέφαλός μας αποθηκεύει και ανακαλεί πληροφορίες, ποιον τρόπο βρίσκει να τις επαναφέρει σε συνειδητό επίπεδο, αλλά και το πώς όλες αυτές οι πληροφορίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να μας δείξουν τα βιώματα ενός ατόμου ή την ψυχοσυναισθηματική του κατάσταση.

Εμένα οι καθρέφτες πάντα μου θύμιζαν την κακιά μητριά της Χιονάτης. Και, ναι, εμένα ότι κι αν μου έδειχνες το κακό θα σκεφτόμουν πάντα. Θυμάμαι κάποτε στο λύκειο στην παρέα είχα τον τίτλο της «απαισιόδοξης». Αυτό σκέφτηκαν οι φίλοι μου για μένα. Είναι πάντα ένα καλό τεστ να ρωτάς για τα θετικά και αρνητικά σου τους κοντινούς σου. Τώρα, γιατί από ένα παραμύθι φτιαγμένο για παιδιά εγώ θυμάμαι την κακιά, ποτέ δεν το κατάλαβα. Γενικά το παραμύθι της Χιονάτης γενικά πάντα με άφηνε αδιάφορη. Δεν καταλάβαινα το νόημα, την ουσία. Τι ήθελε να μου πει; Ό,τι θα συναντήσω κακούς στη ζωή μου; Ό,τι θα μένω με άντρες σε ένα σπίτι και θα πρέπει να τους φροντίζω γιατί έτσι θα είμαι καλόκαρδη; Ό,τι θα περιμένω έναν πρίγκιπα να με «αναστήσει»; Ποιο χαρακτήρα ακριβώς θέλουν να διαπλάσουν στο παιδί αυτά τα παραμύθια; Και αρκεί ένα παραμύθι τελικά; Ίσως τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω. Δεν είναι μόνο το παραμύθι το βίωμα. Είναι πολλές καταστάσεις, διάφορα βιώματα που συνθέτουν τελικά το μοτίβο των συναισθημάτων σου. Δεν είναι τυχαίο που σκεφτόμαστε τα πιο άσχημα.

Με τους καθρέφτες είχα πάντα κακή σχέση. Δεν ήθελα ποτέ να βλέπω τον εαυτό μου, δεν ήξερα πως μοιάζω. Ίσως περίμενα τον καθρέφτη να απαντήσει αν είμαι η ομορφότερη κι αυτός δεν απαντούσε. Κι εγώ του θύμωνα. Αλήθεια, γιατί έπρεπε να είμαι η ομορφότερη; Τι σημασία έχει το είδωλο αφού φαίνεται τόσο διαφορετικό ανάλογα τον καθρέφτη από τον οποίο το κοιτάς; Αυτό ήταν το λάθος, αυτό δεν κατάλαβα ποτέ. Απλώς πληγώθηκα και απομακρύνθηκα, επειδή το είδωλο δεν «ταίριαζε» απομακρύνθηκα από μένα. Δεν ασχολήθηκα να με μάθω, να με νoιαστώ, να με φροντίσω. Μόνο με πλήγωνα επειδή δεν ταίριαζα! Είναι και οι άλλοι που φροντίζουν να σου το υπενθυμίζουν, πληγωμένοι κι αυτοί από την δική τους υποτιθέμενη ασχήμια.

Όπως κι αν είναι ο καθρέφτης που κοιτάς, όσο θλιμμένος κι αν (έμαθες να) είσαι με αυτό που θα βλέπεις, να θυμάσαι ότι είναι απλώς ένα είδωλο… Το είδωλο ενός ανθρώπου, μίας γυναίκας, ενός άντρα… Μα πάνω απ’ όλα το είδωλο μίας ψυχικής οντότητας που όντως υπάρχει και ζει, αλληλεπιδρά, αισθάνεται και συναισθάνεται και μάλιστα εκτός καθρέφτη. Είναι εκεί για σένα. Όταν θα μπορέσεις να δεις τι πραγματικά έχεις, τις ικανότητες, τα ταλέντα, τις αδυναμίες, όταν θα μάθεις να παλεύεις με αυτά και γι’ αυτά, τότε θα καταλάβεις πόσο όμορφος είσαι.

Ίσως τελικά δεν ήταν το πρόβλημα οι καθρέφτες…. Αλλά ο τρόπος που μαθαίνουμε να κοιτάμε στον καθρέφτη, από παιδιά ακόμη. Και ίσως τα παραμύθια δεν είναι από μόνα τους αρκετά ως βιώματα, είναι -θα έλεγα- το κερασάκι στην τούρτα. Μην ξεχνάμε αυτό που λέγεται πως όταν διαβάζεις κάτι νομίζεις ότι με κάποιον τρόπο απευθύνεται σε σένα. Με τόσο διαστρεβλωμένη την εικόνα του εαυτού σου, τι να κάνει και το καημένο το παραμύθι;
Όχι, να τους αγαπάμε τους καθρέφτες. Δείχνουν ότι είμαστε, δεν φταίνε αυτοί για το τι νομίζουμε πως βλέπουμε. Να μην τους θυμώνουμε. Να τους χαμογελάμε, κλείνοντας το μάτι συνωμοτικά... Τώρα ξέρουμε! 

ΥΓ. Η φωτογραφία με τους καθρέφτες τελικά μου άρεσε πολύ....