Ποιος μπορεί στ' αλήθεια να ερωτευτεί; (Απομαγνητοφώνηση)

- Τεστάρεις δηλαδή; Να δεις που μπορεί να φτάσει ο άλλος...
- Να μάθω περισσότερα για εκείνον..
- Και τι μπορούν να δώσουν; 
- Τίποτα. Εκτός από κάποιες απελπισμένες κινήσεις όταν είσαι φαινομενικά δύσκολος στόχος, δεν μπορούν να δώσουν τίποτα..ουσιαστικά! 
- Οι άνθρωποι είναι τόσο απασχολημένοι με τις αδυναμίες του εαυτού τους... 
- Ο έρωτας, όμως, είναι ανέκαθεν η αφορμή να γνωριστούν... Αλλά ποιος θέλει στ' αλήθεια να γνωρίσει τον άλλον;
- Εγώ!
- Αυτή η παραπλανητική αντωνυμία... Δεν ξέρεις πόσο "εγώ" κουβαλά τελικά. Αν κουβαλά, γιατί μπορεί να μην περιέχει και καθόλου εσένα μέσα. Πόσο σίγουρος μπορεί να είναι ο άνθρωπος για το πού είναι στ' αλήθεια κάθε στιγμή; Και κυρίως για το πόσο είναι εκεί! Ολόκληρος είναι εκεί; Μισός;
- Κι αν ο άλλος δεν είναι ερωτευμένος, πώς θα γίνει να σε γνωρίσει;
- Δε θα γίνει. Ο έρωτας ήταν ανέκαθεν η αφορμή να κλειστεί στον εαυτό του για όσα νομίζει ότι δεν μπορεί να φτάσει... Και με την πρώτη δυσκολία, με τόση ευκολία, τον βγάζουμε απέξω.
- Μοιάζει με κύκλο όλο αυτό...
- Ή με δίνη ανεμοστρόβιλου!
- Χαχαχα.. Ναι!
- Κι αν δε θέλει να σε γνωρίσει ποιο το νόημα; Να θυμώσεις που δεν θέλει; Δεν μπορείς... Να μελαγχολήσεις που τελικά βλέπεις τι κάνει; Μα δε φταίει αυτός...
- Να ψάξεις για καινούργιο;! Χαχα!
- Δεν μπορώ. Ο έρωτας ήταν ανέκαθεν η αφορμή να εμπιστευτώ...
- Κι αν δεν πρέπει;
- Αυτό δεν το ξέρεις...
- Μέχρι να έχεις αποδείξεις για το αντίθετο!
- Μοιάζει με απιστία!
- Αααα, δεν είναι;;
- Είναι; Αφού ο μόνος χαμένος είναι ο εαυτός του... Αυτόν δεν αναζητά;
- Ναι και κάνει το λάθος να αναζητά τον εαυτό του στον έρωτα, ενώ θα πρέπει να τον έχει βρει ώστε να τον δίνει, να μοιράζεται...
- Μα μοιράζεται δεξιά κι αριστερά, δεν έχω παράπονο!
- Ναι, η ηδονή. Είναι το ένστικτο ενάντια στο αντίθετό του, αυτό του θανάτου. Πώς θα γλιτώσει από το υπαρξιακό κενό που ενέχει το να μην μπορείς να ενωθείς με κάποιον; Όλη μας τη ζωή μαθαίνουμε να υπάρχουμε σε σχέσεις. Όταν είναι δυσλειτουργικές, με υπαρξιακά κενά νιώθεις ότι δε ζεις. Δε ζεις, άρα ξυπνά ο φόβος του θανάτου. Απλώς κάνει λάθος να νομίζει ότι τον κοιμίζει πάλι με ένστικτα, με ηδονή αυτή τη φορά. Με έρωτες. Ο έρωτας είναι ανέκαθεν η αφορμή να ζεις... Έτσι όμως είναι πρόσκαιρο. Μετά πάλι κάτι λείπει.
- Ξέρεις τόσα πολλά για να βιώνεις τόση μοναξιά...
- Δίνω τόσα πολλά...
- Και οι άλλοι δεν μπορούν να δώσουν τα ίδια σε σένα...
- Όχι. Οι άλλοι δεν μπορούν να τα πάρουν. 
- Δεν είναι μάταιο αυτό;
- Όχι, αν σκεφτείς ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για να βελτιώνεται υπάρχει ελπίδα. 
- Κι εμείς τα αφήνουμε όλα στην άκρη από ασυνείδητο φόβο;
- Κάπως έτσι... 
- Νοιάζεται για σένα, λες; 
- Νοιάζεται όσο θέλει να τον νοιαστούν. Όση η δική του ανάγκη που δεν καλύφθηκε, τόση και ανάγκη του να μην κάνει το ίδιο στους άλλους. 
- Δεν μπορεί να αγαπήσει στ' αλήθεια δηλαδή; 
- Ποιος θέλει στ' αλήθεια να γνωρίσει τον εαυτό του; Ποιος θέλει αληθινά να ερωτευτεί; 
- Εμείς!
- Αυτή η αγαπημένη αντωνυμία... 
- Δυστυχές που δεν μπορεί να κουμπώσει χωρίς σωστό συνδυασμό "εγώ"... 
- Εγώ πάντως αγαπώ, όπως και να' χει...
- Ναι... Τη ζωή.. Τα πουλιά... Τα δέντρα... Χαχαχα! 
- Όχι. Τα πουλιά τα ζηλεύω... 
- Γιατί; Τι έχουν που δεν έχεις εσύ; 
- Φτερά για να πετάω...
- Εσύ όμως έχεις το μυαλό και ονειρεύεσαι... 
- Ναι, πως πετάω... ... Γιατί όχι στ' αλήθεια;
- Γιατί ποιος θέλει στ' αλήθεια χωρίς να φοβάται!; 
- Ποιος θέλει στ' αλήθεια να μάθει τον άλλον; 
- Ο έρωτας είναι η αφορμή να γνωριστούμε... 
- Και ποιος μπορεί στ' αλήθεια να ερωτευτεί;