Δυστυχία - Αυτοεκτίμηση, σημειώσατε..διπλό!

Η αυτοπεποίθηση είναι τα πάντα στη ζωή του ανθρώπου. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αν πάνω απ’ όλα δεν πιστεύεις στον εαυτό σου. Και είναι απολύτως λογικό, νομίζω. Πώς να πιστεύεις σε αξίες, αν δεν πιστεύεις στη Χριστίνα (=στον εαυτό σου)  για να τις εφαρμόζεις; Μπορεί να έχεις διάφορες γνώμες και πεποιθήσεις, όπως όλοι έχουμε, όμως τι κάνουμε τελικά γι’ αυτές; Στην ουσία τίποτα… Το μόνο που κάνουμε είναι να κατηγορούμε όλους τους υπόλοιπους για όσα δεν έχουμε κάνει εμείς. Όχι όμως ότι έχουμε προσπαθήσει κιόλας… Γιατί όμως το κάνουμε αυτό;

Κανείς δε θέλει να βλέπει ότι δε μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα και τις επιθυμίες του. Όλοι απογοητευόμαστε όταν κατηγορούμε τους άλλους επειδή εμείς είμαστε δυστυχισμένοι ή, καλύτερα, επειδή εμείς δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Γιατί, βλέπετε, κάνουμε ένα τεράστιο λάθος: περιμένουμε από τους  άλλους να μας κάνουν ευτυχισμένους… Όμως τι γίνεται όταν κι αυτοί με τη σειρά τους περιμένουν τους άλλους, κι εκείνοι τους άλλους…; Τότε ποιος γίνεται ευτυχισμένος; Κανείς…

Ακούμε όλους να λένε πως δεν υπάρχουν φιλίες, σχέσεις, αγάπη… «Η αγάπη είναι όντως η μεγαλύτερη πλήρωση της ύπαρξης, όταν όμως πρόκειται για αγάπη που δίνεις», γράφει η Μάρω Βαμβουνάκη στο βιβλίο της ‘Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης’, ενώ ο Λέο Μπουσκάλια στο βιβλίο του ‘Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις’ μας διδάσκει πως η αγάπη μαθαίνεται. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να αναρωτηθούμε τι προσφέρουμε εμείς στους άλλους, αντί να περιμένουμε εκείνοι να κάνουν πάντα το πρώτο βήμα να μας δώσουν πράγματα; Δεν είναι αρκετά εγωιστικό αυτό;

Θα καταλήξω πάλι στο πόσο σημαντική είναι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών και θα γίνω πάλι φορτική. Όμως, μέχρι τώρα, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για όλα φταίει η χαμηλή αυτοεκτίμηση, που φυσικά είναι απόρροια από τα όρια που οι γονείς μας ποτέ δεν μας έθεσαν όταν ήμασταν παιδιά και από τη αγάπη που ποτέ δε νιώσαμε. Όταν δεν αγαπάμε τον ίδιο μας τον εαυτό και δε σεβόμαστε τα «θέλω» του, πώς περιμένουμε να σεβαστούμε την προσωπικότητα του άλλου και να τον αγαπήσουμε; 

Έτσι, καταλήγουμε σ’ αυτό που είπα στην αρχή: είμαστε δυστυχισμένοι γιατί οι άλλοι δε θέλουν εμάς, γιατί οι άλλοι δεν είναι διατεθειμένοι να μας δώσουν αγάπη… Όμως εμείς ποτέ δεν προσπαθούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό! Δεν προσπαθούμε να αποδείξουμε τι αξίζουμε, μάλλον γιατί πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε! Γιατί κάποιος δεν ενίσχυσε την αυτοεκτίμησή μας όταν έπρεπε, με αποτέλεσμα τώρα να φοβόμαστε να κάνουμε λάθος ή να διστάζουμε να διεκδικήσουμε αυτά που θέλουμε «νομίζοντας» πως είναι «πολλά» για μας! Και καταλήγουμε πάλι να στηρίζουμε στους άλλους το πώς θα ζήσουμε τη δική μας ζωή! Πράγμα αστείο αν σκεφτούμε και τα εξής: είναι δυνατόν να ξέρουν οι άλλοι τι θέλουμε εμείς από τη ζωή μας για να είμαστε ευτυχισμένοι; Και, επιπλέον, γιατί να μας αξίζει να καταλήγουμε να θέλουμε κι εμείς ό,τι και οι άλλοι (αφού «συμβιβαζόμαστε» να παίρνουμε ότι μας δώσουν); Μήπως θα έπρεπε να ψάξουμε βαθύτερα στον εαυτό μας για το τι πραγματικά θέλουμε και να μην ενθουσιαζόμαστε με το γεγονός ότι κάποιοι θέλουν απλώς να μας δώσουν; 

Ειδικά οι γυναίκες, ενθουσιάζονται πολύ περισσότερο παρά εκλογικεύουν τις καταστάσεις γύρω τους. Καθόλου τυχαίο! Διότι οι γυναίκες ήταν ανέκαθεν οι ανασφαλείς προσωπικότητες, ενώ οι άντρες έχουν ανατραφεί με τη νοοτροπία του «κυνηγού». Μπορεί και τα δύο φύλα να μοιράζονται τους ίδιους φόβους και ανασφάλειες, αλλά πάντα οι γυναίκες ήταν εκδηλωτικές· οι άντρες ήταν οι «δυνατοί» που δεν έπρεπε ποτέ να δείξουν ότι πονάνε ή πληγώνονται. Φυσικά, δεν υποστηρίζω σε καμία περίπτωση ότι αυτά πρέπει να συμβαίνουν, αντιθέτως! Απλώς οι νοοτροπίες μέσα στο πέρασμα του χρόνου δεν αλλάζουν τόσο εύκολα, όσο κι αν βλέπουμε ότι ορισμένα πράγματα έχουν αλλάξει (και ίσως καλώς έχουν αλλάξει). 

Να σκεφτόμαστε λοιπόν πάντα, γυναίκες και άντρες, ότι πρέπει να μας ενδιαφέρει η ουσία των πραγμάτων που μπορεί να μας δώσει κάποιος. Να έχουμε αυτοεκτίμηση, ή να προσπαθήσουμε να την ενισχύσουμε, γιατί ΟΛΟΙ αξίζουμε να έχουμε αυτά που θέλουμε και να μην ενθουσιαζόμαστε όταν μας πλησιάζει κάποιος απλώς επειδή έχουμε ανάγκη ακριβώς αυτό: να μας πλησιάσει κάποιος (που σημειώστε ότι κι αυτό πάλι από χαμηλή αυτοεκτίμηση το κάνουμε). Εμείς μόνο ξέρουμε πώς θα γίνει αυτό (να πιστέψουμε στον εαυτό μας), κανείς άλλος. 

Όπως είπα, αν ισχυροποιήσουμε την προσωπικότητά μας, θα μπορούμε να πούμε ευκολότερα «όχι», ώστε να αναγνωρίσουμε και ευκολότερα αυτό που θέλουμε όταν με το καλό το συναντήσουμε. Γιατί δεν ξέρω τι πιστεύετε εσείς, αλλά το να μην λέμε ποτέ «όχι» δεν είναι επιλογή και σε καμία περίπτωση δεν το κάνουμε επειδή είμαστε «καλοί» και θέλουμε να κάνουμε χάρες στους άλλους. Αδυναμία είναι… Παρασυρόμαστε να πραγματοποιήσουμε τα «θέλω» των άλλων και ακριβώς επειδή περιμένουμε κι εκείνοι να κάνουν το ίδιο (περιμένουμε οι άλλοι να μας κάνουν ευτυχισμένους), δεν βλέπουμε ποτέ τα δικά μας, δε μάθαμε να τα βλέπουμε επειδή δεν τα σεβόμαστε άρα επειδή δεν αγαπάμε τον εαυτό μας! 

Δεν πρέπει να περιμένουμε από τους άλλους να μαντέψουν τι θέλουμε! Η σχέση δεν είναι αντάλλαγμα! «Κάνω αυτά που θέλεις, κάνεις αυτά που θέλω», όχι! Αυτό είναι συμβιβασμός! Η σχέση είναι μοίρασμα…  Βρίσκεις τον άνθρωπο με τον οποίο ταιριάζεις περισσότερο ώστε να μπορέσει ο ένας να δεχτεί πιο εύκολα το «εγώ» του άλλου. Δεν γινόμαστε ο καθένας κάτι άλλο γι’ αυτόν που αγαπάμε…!! Δεν γινόμαστε αυτό που νομίζουμε ότι θέλει ο άλλος από φόβο μήπως τον χάσουμε! Ας τον χάσουμε, εφόσον δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει… Αν μας ταιριάζει, δε θα κινδυνέψουμε να τον χάσουμε ποτέ! Αν αξίζει, δεν θα μας κάνει να αμφιβάλλουμε ποτέ!  Έλεος, γιατί να πιστεύουμε ότι μας αξίζει αυτή η ταπείνωση; Αξίζουμε τα πάντα επειδή είμαστε απλά ο εαυτός μας! Γιατί αναγκάζουμε τον εαυτό μας να γίνει κάτι άλλο και να απογοητευτούμε;

Μόνοι υπεύθυνοι για την ευτυχία μας είμαστε εμείς! Γι’ αυτό…

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ!!

Αυτό μας αξίζει, και, μας αξίζει αυτό!